Naruszenie dóbr osobistych osoby trzeciej w prywatnej rozmowie, w tym w rozmowie z dziennikarzem
Zgoda na publikację; informacje oraz dane dotyczące prywatnej sfery życia (art. 14 Pr.Pras.) Prawo dziennikarza do informacji (art. 11 Pr. Pras.) Bezprawność naruszenia dobra osobistego, domniemanie bezprawności Zniesławienie - pomówienie (art. 212 k.k.) Ochrona godności, czci dobrego imienia Prawo do prywatności (art. 47 Konstytucji i art. 23 k.c.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Przekazywanie informacji o osobie trzeciej w prywatnej rozmowie zasadniczo nie może być traktowane jako bezprawna ingerencja w sferę dóbr osobistych.
Nie ma natomiast prywatnego charakteru rozmowa prowadzona przez funkcjonariusza publicznego z dziennikarzem, który zbiera materiał prasowy i w ramach publikacji zamierza relacjonować wypowiedź stanowiącą informację, której rozpowszechnienie może prowadzić do uznania, iż doszło do naruszenia dobra osobistego.
W takim przypadku informator dziennikarza powinien mieć na uwadze i liczyć się z tym, że przekazywana informacja może być upubliczniona wraz z podaniem źródła. Dotyczy to w szczególności funkcjonariusza publicznego, który powinien dochować należytej staranności w formułowaniu informacji, które udostępnia, choćby wykonywał przypisane mu prawem kompetencje.
W takim przypadku ingerencja w sferę dobra osobistego z perspektywy oceny bezprawności zachowania sprawcy nie może abstrahować od tego, czy i w jakim zakresie sprawca mógł i powinien się liczyć ze skutkami udzielenia informacji, tj. czy oraz w jaki sposób zostanie ona rozpowszechniona. W konsekwencji konieczne jest w szczególności uwzględnienie tego, czy dziennikarz prowadził rozmowę objętą poufnością („off the record”), czy powiadomił rozmówcę o planowanej publikacji i przytoczeniu jego wypowiedzi, a wreszcie czy dopełnił należytej staranności i czynności należących do obowiązków dziennikarza. Nawet uznanie, że rozmowa nie miała charakteru prywatnego nie musi być równoznaczne z uznaniem, iż rozmówca dziennikarza wie i godzi się na publikację jego wypowiedzi.
Brak świadomości publikacji, w szczególności z podaniem danych osobowych podmiotu, który udziela informacji, nie pozwala na automatyczne przypisanie skutku w postaci naruszenia dobra osobistego poprzez publikację temu, kto informacji udziela, chyba że osoba ta godzi się na jej podanie i tym samym może obiektywnie liczyć się z tym, że bezpośrednio w związku z jej zachowaniem (działaniem) nastąpić może bezprawne naruszenie dobra osobistego innego podmiotu.
Wyrok SN z dnia 17 lutego 2023 r., II CSKP 580/22
Standard: 73869 (pełna treść orzeczenia)
Pozwana B. K. (1) nie zachowała podstawowych obowiązków dziennikarskich rzetelnej weryfikacji przytaczanych faktów. Przede wszystkim pozyskanie przez nią informacji od powódki T. Ż. nastąpiło w prywatnej rozmowie z powódką, która nie miała świadomości, że rozmowa ta zostanie następnie opublikowana w gazecie. Nadto pozwane nie przedstawiły żadnego dowodu, poza gołosłownym twierdzeniem, że powódka T. Ż. zgodziła się na publikację spornego materiału prasowego, nie wspominając o powódce M. A. (1). Do tego podkreślić, że strona pozwana nie udowodniła, aby pozwana autorka próbowała w sposób aktywny kontaktować się również z matką zmarłego A. A. (2) M. A. (1) lub też naocznymi świadkami opisanego zdarzenia. Charakter bowiem opisywanego przez B. K. (1) zdarzenia nakazywał poszukiwania informacji przede wszystkim u osób, które były jego bezpośrednimi uczestnikami, a nie u rodziny zmarłego pogrążonej w bólu po stracie syna i wnuka, i do tego zajętej przygotowaniami do pogrzebu. Powyższe ustalenie w ocenie Sądu było wystarczające dla przypisania stronie pozwanej odpowiedzialności z tytułu naruszenia dóbr osobistych.
Wyrok SA w Poznaniu z dnia 21 listopada 2019 r., I ACa 209/19
Standard: 73876 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 73871