Niedopuszczalność umorzenia postępowania dyscyplinarnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.

Na tle przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 31, poz. 137 z późn. zm.) nie jest dopuszczalne umorzenie na podstawie art. 26 § 1 k.k. w zw. z art. 11 pkt 2 k.p.k. [art. 1 § 2 k.k. w zw. art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.] postępowania dyscyplinarnego o przewinienie służbowe z powodu jego znikomego społecznego niebezpieczeństwa.

Z treści art. 104 u.s.p. [art.114 § 10 u.s.p.] wynika, że możliwe jest umorzenie postępowania dyscyplinarnego, jednakże żaden z przepisów prawa o ustroju sądów powszechnych nie wskazuje w jakich warunkach umorzenie to może nastąpić

Czyny powodujące odpowiedzialność dyscyplinarną sędziów, a więc przewinienia dyscyplinarne, z reguły nie zawierają jednocześnie znamion przestępstwa, co oznacza, że stopień ich społecznego niebezpieczeństwa jest w takim stopniu niski, że uzasadnia jedynie odpowiedzialność dyscyplinarną związaną ze szczególnymi wymaganiami, jakie ustawa wiąże z zajmowaniem stanowiska sędziego. 

Przewinienie dyscyplinarne, nie zawierające jednocześnie znamion przestępstwa, z natury swej zawiera ładunek społecznego niebezpieczeństwa mieszczący się poniżej granicy, od której można mówić o przestępstwie.

Artykuł 11 pkt 2 k.p.k. [art. 17 § 1 pkt 3 k.p.k.]odnosi się do czynu, który nie stanowi przestępstwa z powodu jego znikomego niebezpieczeństwa społecznego. Nie odnosi się do przewinienia służbowego, a więc nie może być w tym zakresie stosowany "odpowiednio". Te same uwagi dotyczą także przewinienia dyscyplinarnego polegającego na uchybieniu godności urzędu sędziego, a tym bardziej do przewinienia dyscyplinarnego, które zawiera znamiona przestępstwa.

Uchwała SN z dnia 24 marca 1989 r., VI KZP 23/88

Standard: 39217 (pełna treść orzeczenia)