Związek zabójstwa z wzięciem zakładnika, zgwałceniem, rozbojem (art. 148 § 2 pkt 2 k.k.)

Prawidłową kwalifikacją czynu przypisanego D. S. w punkcie I zaskarżonego wyroku, w pełni oddającą kryminalną zawartość tego przestępstwa, jest kwalifikacja z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. w zbiegu z art. 280 § 1 k.k. w związku z art. 11 § 2 k.k. (kwalifikacja kumulatywna) – nie zaś wyłącznie z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. (a to, w pierwszej kolejności, ze względu na potrzebę takiego zakwalifikowania przypisanego oskarżonemu czynu, która będzie oddawała fakt dokonania przez D. S. zabójstwa M. W. właśnie w związku z rozbojem [a nie w związku z wzięciem zakładnika czy zgwałceniem – zob. znamiona czynu z art. 148 § 2 pkt 2 k.k.], po drugie zaś, ze względu na konieczność wskazania w kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu, czy w związku z zabójstwem M. W. oskarżony S. dokonał rozboju w typie podstawowym czy też w typie kwalifikowanym

Wyrok SA w Lublinie  z dnia 24 sierpnia 2022 r., II AKa 19/21

Standard: 76403 (pełna treść orzeczenia)

Jeżeli realizacja przez sprawcę czynności wykonawczych, w ramach przestępstwa rozboju, objętych zamiarem bezpośrednim, może zakończyć się bez spowodowania skutków, które objęte mogłyby zostać wyłącznie zamiarem ewentualnym, odstąpienie przez sprawcę od dalszych działań, po dokonaniu tego czynu zabronionego, będzie przemawiać za ustaleniem, że przy tych czynnościach nie kierował się on również zamiarem ewentualnym zabójstwa. Dodatkowo za takim ustaleniem będzie przemawiał fakt, że skutek w postaci śmierci pokrzywdzonej nie był koniecznym do wywołania, by skuteczne okazały się te czynności wykonawcze, które zmierzać miały do stworzenia warunków do zaboru mienia. Nadto ustalenia takie będzie również wspierała okoliczność, że swoim działaniem oskarżony nie stworzył bezpośredniego zagrożenia dla życia pokrzywdzonej, więc skutek w postaci jej śmierci nie mógł być postrzegany, ani jako nieuchronny, ani nawet prawdopodobny. Oskarżony nie mógł zatem się na taki skutek godzić, jeżeli nie był on nawet w polu jego świadomości, bo nie miał on powodu, by go przewidywać.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 26 marca 2021 r., II AKa 348/20

Standard: 76410 (pełna treść orzeczenia)