Starania sprawcy o naprawienie szkody i naprawienie szkody
Dyrektywy wymiaru kary (art. 53 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
W odróżnieniu od ustawowych klauzul niekaralności (zob. art. 15 § 1, art. 23 § 1 k.k.) starania sprawcy nie muszą być w pełni skuteczne, muszą jednak świadczyć o jego pozytywnej postawie, wobec której wymierzanie kary w granicach ustawowego zagrożenia byłoby zbyt surowe (por. wyrok SN z dnia 27 sierpnia 1979 r. oraz A. Marek, Kodeks karny. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2005, wyd. II.) Przesłanka ta wyraźnie nawiązuje do stosunku sprawcy do własnego czynu i zaatakowanego dobra prawnego. Chodzi tutaj o przekonanie sądu, że popełniony czyn przestępny stanowi pewien wyłom w zasługującej ogólnie na aprobatę postawie sprawcy, który po popełnieniu przestępstwa dał wyraz zrozumienia swego niewłaściwego postępowania, podejmując działania zmierzające do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem lub też mające na celu zapobieżenie jej powstaniu (K. Buchała, A. Zoll, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Tom I, Kraków 1998).
Postanowienie SN z dnia 24 listopada 2005 r., III KO 52/04
Standard: 79486 (pełna treść orzeczenia)
Naprawienie całej szkody wyrządzonej przestępstwem stanowi tak daleko idącą okoliczność łagodzącą, że przepis ten pozwala na zastosowanie w stosunku do sprawcy nadzwyczajnego złagodzenia kary, a więc wymierzenie kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia. Jeżeli zaś sąd nie stosuje nadzwyczajnego złagodzenia kary, to w każdym razie okoliczność ta powinna znaleźć odbicie w wysokości orzeczonej kary.
Wyrok SN z dnia 12 kwietnia 1983 r., IV KR 39/83
Standard: 41245 (pełna treść orzeczenia)