Kazirodztwo

Oceniając kompleks zachowań sprawcy w ramach czynu ciągłego, gdy przy co najmniej kilkudziesięciu jego zachowaniach stanowiących realizację doprowadzenia do obcowania płciowego i innej czynności seksualnej małoletniego pokrzywdzonego poniżej lat 15, będącego jednocześnie jego zstępnym, stanowiących każdorazowo nadużycie stosunku zależności ojciec - dziecko, w sytuacji, gdy tylko część tych zachowań poparta była groźbami bezprawnymi poprzedzającymi zgwałcenie, a co do części groźby te pojawiły się po poszczególnych aktach seksualnych i ukierunkowane były na zmuszenie pokrzywdzonej do ich ukrycia przed najbliższym otoczeniem, uniemożliwiając tym samym podjęcie skutecznej reakcji karnej, uprawnionym jest przyjęcie kumulatywnego zbiegu przepisów z art. 197 § 3 pkt 2 i 3 k.k. i art. 199 § 2 k.k. i art. 200 § 1 k.k. i art. 201 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. oraz art. 12 k.k., bowiem dopiero taka kwalifikacja prawna w pełni odzwierciedlałaby naganność działania oskarżonego.

Instytucja czynu ciągłego jest wyrazem przyjęcia przez ustawodawcę, iż w ujęciu prawnym poszczególne zachowania sprawcy nim objęte stanowią jeden czyn. W sytuacji zatem, gdy oskarżony działając tożsamo, na przestrzeni kilku lat, doprowadza małoletnią poniżej lat 15 córkę do co najmniej kilkudziesięciu aktów stanowiących wyraz obcowania płciowego i innych czynności seksualnych poprzez wkładanie palców do jej pochwy i odbytu, poprzedzonych dotykaniem jej genitaliów oraz ssaniem i dotykaniem jej piersi, by zaspokoić własny popęd seksualny wówczas, gdy dziecko sprzeciwia się temu, płacze i informuje go, że to go boli, uzewnętrzniając w ten sposób brak zgody na takie zachowanie wobec niej, a po każdym takim zachowaniu, w tym również niezależnie od niego, grozi pozbawieniem życia jej oraz pozostałym członkom rodziny, a nadto zaniechaniem alimentacji i doprowadzeniem ich do naruszenia elementarnych podstaw egzystencji, gdy tak wyartykułowane bezprawne groźby w pierwszej kolejności stanowią dążenie do zaniechania poinformowania przez pokrzywdzoną najbliższych o działaniu oskarżonego, uniemożliwiając tym samym odpowiednią reakcję karną, a jednocześnie głęboko utrwalają się w świadomości ofiary, nie jest wymagane, by każdorazowo przed kolejnym żądaniem poddania się czynnościom objętych pojęciem zgwałcenia były one wypowiadane przez oskarżonego. W takiej bowiem sytuacji całość zachowania sprawcy wykracza poza pojęcie nadużycia stosunku zależności o jakim mowa w przepisie art. 199 § 2 k.k. w zw. z art. 200 § 1 k.k. i art. 201 k.k. w zbiegu z art. 11 § 2 k.k. oraz art. 12 k.k., a stanowi wyraz realizacji znamion zbrodni, do której odwołuje się przepis art. 197 § 3 pkt 2 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrok SA w Katowicach z dnia 14 marca 2014 r., II AKa 27/14

Standard: 27189