Charakterystyka przestępstwa fałszywych zeznań

Złożenie fałszywych zeznań przybiera postać zeznania nieprawdy (działanie) lub zatajenia prawdy (zaniechanie). Zeznanie to ustne lub pisemne przedstawienie pewnego zdarzenia lub pewnej okoliczności przez pewną osobę (…) nie zaś wnioski stąd przez zeznającego wysnute. Składanie zeznań polega na przekazywaniu określonej treści intelektualnej.

Warunkiem odpowiedzialności za przestępstwo z art. 233 k.k. jest, aby zeznanie miało służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy.

Zgodnie z art. 233 § 2 k.k., warunkiem odpowiedzialności karnej jest, aby przyjmujący zeznanie, działając w zakresie swoich uprawnień, uprzedził zeznającego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie lub odebrał od niego przyrzeczenie.

Treści zawarte w fałszywych zeznaniach muszą być obiektywnie niezgodne z prawdą, jak również subiektywnie nieprawdziwe.

Przestępstwo z art. 233 k.k. ma charakter przestępstwa abstrakcyjnego narażenia na niebezpieczeństwo. Bez znaczenia bowiem dla odpowiedzialności karnej pozostaje fakt, czy fałszywe zeznania (opinie, oświadczenia) miały realny wpływ na postępowanie, w których zostały przedstawione, w szczególności na podjęte w tym postępowaniu rozstrzygnięcie.

Wyrok SR Gdańsk-Południe z dnia 29 lutego 2016 r., II K 1525/12

Standard: 35189 (pełna treść orzeczenia)