Pracownik w rozumieniu art. 220 § 1 k.k.

Pracownikiem w rozumieniu art. 220 § 1 k.k. jest osoba określona w art. 2 k.p.

Art. 220 k.k. odnosi się jedynie do ochrony pracownika. W doktrynie pojawiły się wprawdzie głosy, że z uwagi na zmieniony tytuł rozdziału XXVIII Kodeksu karnego, obejmujący obecnie przestępstwa „przeciwko prawom osób wykonujących pracę zarobkową”, a nie jak w Kodeksie karnym z 1969 r. „przeciwko prawom pracownika” (rozdz. XXVII), należy szerzej rozumieć pojęcie „pracownika” także na gruncie art. 220 k.k. Zasadnie przeważa jednak pogląd odmienny, aprobowany też – choć niekiedy krytycznie z uwagami de lege ferenda – w doktrynie prawa pracy, że chodzi tu nadal tylko o pracownika w rozumieniu Kodeksu pracy.

Zatem, ponieważ w art. 220 § 1 k.k. zastrzeżono, że chodzi o „narażenie pracownika” na bezpośrednie wskazane tam niebezpieczeństwo, to należy przyjąć, iż narażonym ma tu być osoba, którą Kodeks pracy uznaje za pracownika, a więc osoba, o której mowa w art.2 k.p. (z uwzględnieniem jego art. 22). Oznacza to, że sąd przypisując oskarżonemu przestępstwo z art. 220 k.k. powinien wypowiedzieć się także wyraźnie co do charakteru stosunku łączącego sprawcę z pokrzywdzonym i wykazać, że był to stosunek pracy rozumieniu Kodeksu pracy.

Postanowienie SN z dnia 13 kwietnia 2005 r., III KK 23/05

Standard: 52679 (pełna treść orzeczenia)

Służba wojskowa żołnierza nie jest równoznaczna ze stosunkiem pracy i w związku z tym żołnierz nie jest pracownikiem. Bezpieczeństwo i higiena pracy w warunkach pełnienia służby wojskowej mogą podlegać ochronie w przewidzianej w przepisie art. 160 k.k. lub w innych przepisach zawartych w rozdziale, który traktuje o przestępstwach przeciwko życiu i zdrowiu.

Wyrok SN z dnia 30 kwietnia 1971 r., Rw 443/71

Standard: 52681 (pełna treść orzeczenia)