Pojęcie grożącej niewypłacalności na gruncie przepisu art. 300, art. 301 i art. 302 k.k.

Pojęcie niewypłacalności, dla zachowania spójności systemu prawnego, należy rozumieć tożsamo z niewypłacalnością zdefiniowaną w przepisach ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe (Dz.U. Nr 60, poz. 535, z późn. zm.). Według brzmienia tego aktu prawnego z 31 grudnia 2010 r. (t.j. Dz.U. z 2009 r., Nr 175, poz. 1361, z późn. zm.), zgodnie z art. 11 ust. 1, dłużnika uznaje się za niewypłacalnego, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań pieniężnych, a w myśl art. 11 ust. 2 dłużnika będącego osobą prawną albo jednostką organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną, uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, nawet wówczas gdy na bieżąco zobowiązania te wykonuje.

Wyrok SA w Katowicach z dnia 22 listopada 2021 r., II AKa 90/21

Standard: 79033 (pełna treść orzeczenia)

Przez niewypłacalność dłużnika rozumie się taki stan, w którym jego majątek nie wystarcza na pokrycie długów. Chodzi więc o taki stan majątku dłużnika, w którym nie jest on w stanie zadośćuczynić swoim zobowiązaniom z powodu braku substancji majątkowej (zob. np. M.Pyziak-Szafnicka, Ochrona wierzyciela w razie niewypłacalności dłużnika, Warszawa 1995, s. 89 i n.). Niewypłacalność jest stanem faktycznym istniejącym obiektywnie, niezależnie od dobrej, czy złej woli dłużnika (zob. J.Makarewicz, Kodeks karny z komentarzem, Lwów 1938, s. 631). Takie rozumienie wymienionego pojęcia odpowiada znaczeniu, w jakim pojęcia tego używa się w tzw. powszechnym (ogólnym) języku polskim.

Objawem niewypłacalności dłużnika może być bezskuteczność prowadzonej przeciw niemu egzekucji, ogłoszenie jego upadłości, złożenie przez niego wyjawienia majątku albo faktyczne zaprzestanie wypłat, choć wystąpienie tych zdarzeń nie przesądza jeszcze o niewypłacalności.

Wyrok SA w Wrocławiu z dnia 28 listopada 2018 r., II AKa 377/17

Standard: 79008 (pełna treść orzeczenia)