Wykonanie orzeczenia o przepadku kwoty pieniężnej (art. 206 § 1 w zw. z § 3 pkt 1 k.k.w.)

Zgodnie z art. 206 § 1 w zw. z § 3 k.k.w. (w brzmieniu obowiązującym do 17 maja 2015 r., po tej dacie zaś - art. 206 § 1 w zw. z § 3 pkt 1 k.k.w.), jeżeli przedmiotem przepadku jest kwota pieniężna, organ wykonujący orzeczenie wzywa osobę zobowiązaną do jej uiszczenia w terminie 30 dni, a w razie bezskutecznego upływu tego terminu należności te ściąga się w drodze egzekucji. Jedynie ubocznie należy odnotować, że w doktrynie wyrażane są wątpliwości co do tego czy w zakresie wezwania do uiszczenia oraz ewentualnego rozłożenia na raty kwoty pieniężnej stanowiącej równowartość orzeczonego przepadku na podstawie art. 206 § 3 k.k.w. właściwy jest sąd pierwszej instancji (taki pogląd wyrażono w uchwale SN z 24 maja 2007 r., I KZP 12/07) czy urząd skarbowy.

Zasadniczym organem wykonującym orzeczenie o przepadku jest naczelnik urzędu skarbowego (art. 27 i art. 187 k.k.w.), przy czym w typowym układzie sytuacyjnym urząd skarbowy po prostu przejmuje w posiadanie składniki mienia wymienione w wyroku (art. 188 § 1 k.k.w. w brzmieniu do 30 czerwca 2015 r.). Odmiennie realizowany jest jednak przepadek, którego przedmiotem jest kwota pieniężna; w takiej bowiem w sytuacji, gdy skazany dobrowolnie nie uiści wskazanej w wyroku kwoty pieniężnej, dochodzi do przymusowego wykonania w drodze egzekucji. Egzekucja ta jest prowadzona według przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, chyba że Kodeks karny wykonawczy stanowi inaczej (art. 27 k.k.w.).

Egzekucja przepadku równowartości korzyści majątkowej prowadzona przez naczelnika urzędu skarbowego uwzględnia nie tylko domniemanie, że rzeczy oraz prawa majątkowe, które są we władaniu skazanego po orzeczeniu tego środka, należały do niego już w chwili wydania orzeczenia (art. 29a § 1 k.k.w. w brzmieniu obowiązującym do 30 czerwca 2015 r.), ale również domniemania przewidziane w art. 45 § 3 k.k. 

Wyrok SN z dnia 23 kwietnia 2024 r., II CSKP 714/22

Standard: 83091 (pełna treść orzeczenia)