Dobro prawnie chronione przestępstwem fałszywych zeznań

Przedmiotem ochrony przepisu art. 233 § 1 k.k., jest szeroko rozumiane dobro wymiaru sprawiedliwości, w szczególności zaś wartość, jaką jest zapewnienie wiarygodności ustaleń dokonywanych w postępowaniu sądowym lub innym postępowaniu przewidzianym w ustawie, a co za tym idzie, ochrona prawidłowości (trafności) wydawanych orzeczeń. Dobrem prawnym bezpośrednio naruszonym lub zagrożonym przez złożenie fałszywego zeznania jest zatem mające zapaść w tym postępowaniu orzeczenie, nie jest nim zaś dobro prawne uczestnika postępowania, w którym zeznanie zostało złożone, chyba że działanie to narusza również inny przepis, chroniący bezpośrednio dobro prawne tej osoby (np. cześć, godność osobistą, mienie). W tym pierwszym wypadku, do naruszenia lub zagrożenia dobra prawnego osoby, poprzez złożenie fałszywego zeznania, może dojść jednak dopiero wskutek orzeczenia sądu, a więc w sposób pośredni.

Przedstawione rozważania prowadzą do konkluzji, że będące przedmiotem niniejszego postępowania przestępstwo kwalifikowane z art. 233 § 1 k.k. nie naruszało ani nie zagrażało w sposób bezpośredni dobru prawnemu Jana P. W realiach niniejszej sprawy nie ma podstaw do stwierdzenia, by zarzucane Agnieszce S. działanie godziło bezpośrednio w jakiekolwiek inne dobro, niż trafność wyroku mającego zapaść w prowadzonym postępowaniu cywilnym, w którym oskarżona występowała jako świadek. To zaś nakazuje stwierdzić, że Janowi P. nie przysługuje status pokrzywdzonego, tym samym zaś, że nie jest on osobą uprawnioną do brania w postępowaniu udziału w charakterze oskarżyciela posiłkowego, któremu przysługuje uprawnienie do zaskarżenia kasacją zapadłego w niniejszej sprawie wyroku sądu odwoławczego. 

Postanowienie SN z dnia 1 kwietnia 2005 r., IV KK 42/05

Standard: 35191 (pełna treść orzeczenia)