Wzajemność ataku i obrony, odwet, długotrwały konflikt

Dla zaistnienia obrony koniecznej koniecznym jest, aby sprawca działał z zamiarem obrony bezpośrednio zaatakowanego dobra prawnego. Wszelkie działania przedsięwzięte w celu odwzajemnienia krzywd doznanych uprzednio [...] nie mają charakteru obronnego.

Niezbędnym, podmiotowym elementem obrony koniecznej jest działanie z woli obrony, a nie z woli odwetu. Niezbędnym elementem podmiotowym obrony koniecznej jest, aby akcja broniącego się wynikała ze świadomości, że odpiera on zamach i podyktowana była wolą obrony. Ten podmiotowy element działania w obronie koniecznej ułatwia rozgraniczenie rzeczywistych działań obronnych od społecznie negatywnych aktów zemsty, samosądu lub chuligaństwa" ( wyrok SN z 19.02.1997r., IV KKN 292/96; wyrok SN z 30.12.1972r., Rw 1312/72).

W niniejszym wypadku zachowanie oskarżonego można zakwalifikować właśnie jako zachowanie odwetowe, które wynikało z faktu, iż S. P. wcześniej uderzył ojca oskarżonego J. Ł. Okoliczność ta nie budzi żadnych wątpliwości.

Wyrok SO Siedlcach z dnia 7 lipca 2017 r., II Ka 341/17

Standard: 8160 (pełna treść orzeczenia)

Działaniem w warunkach obrony koniecznej jest odparcie bezpośredniego i bezprawnego zamachu na jakiekolwiek dobro prawem chronione. To, że strony są ze sobą skonfliktowane, wcześniej wzajemnie powodowały u siebie obrażenia ciała, o ile rzeczywiście może powodować trudności w ocenie dowodów, to nie pozbawia ich praw, w przypadku kolejnego konfliktu, do podjęcia działań obronnych w warunkach art. 25§1 kk.

Wyrok SO w Siedlcach z dnia 28 kwietnia 2017 r., II Ka 714/16

Standard: 9008 (pełna treść orzeczenia)