Zbieg odpowiedzialności na podstawie art 266 k.k. i art 23 ust. 1 u.z.n.k.

Przy przestępstwie stypizowanym w art. 266 § 1 k.k. rodzajowym przedmiotem ochrony jest dyskrecjonalność informacji, zaś przedmiotem ochrony bezpośredniej prawo zachowania określonych informacji w tajemnicy, przy czym obowiązek dyskrecji spoczywający na depozytariuszu informacji podyktowany może być potrzebą ochrony istotnego interesu prywatnego, stosunku zaufania łączącego dysponenta informacji z jej depozytariuszem, ale także prawidłowego wykonywania niektórych zawodów lub prowadzenia określonej działalności, w których szczególne znaczenie odgrywa stosunek zaufania [por. np. W. Wróbel (w:) A. Zoll (red.): Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz, Warszawa 2008, t. II, s. 1272-1273]. In concreto bezpośrednim przedmiotem ochrony była poufność informacji przekazanych oskarżonej przez Zdzisława S., która to poufność służyć miała jednak nie czemuś innemu, jak tylko zabezpieczeniu interesów gospodarczych przekazującego informację z zastrzeżeniem jej dyskrecji.

Przy przestępstwie określonym w art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji jako rodzajowy przedmiot ochrony wskazuje się przede wszystkim zasady prawidłowego obrotu gospodarczego, odnoszące się do reguł uczciwej konkurencji [por. np. J. Raglewski (w:) M. Zdyb, M. Sieradzka (red.): Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Komentarz, Warszawa 2011, s. 829]. Nie sposób jednak nie dostrzec tego, że przedmiot bezpośredniej ochrony tego przepisu może w wymiarze indywidualnym stanowić (i najczęściej stanowi) także ochrona interesu przedsiębiorcy, polegającego na konieczności utrzymania w dyskrecji informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa. Dlatego właśnie przyjmuje się [zob. szerzej J. Raglewski (w:) M. Zdyb, M. Sieradzka (red.): op. cit., s. 865], że osoba popełniająca czyn zabroniony z art. 23 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji może dopuścić się również przestępstwa godzącego w innego rodzaju prawnie chronione tajemnice, a w konsekwencji w rachubę może wejść popełnienie przestępstwa z art. 265 k.k., podlegającego kumulatywnej kwalifikacji prawnej (w wypadku gdy informacja objęta tajemnicą przedsiębiorstwa ma równocześnie status tajemnicy państwowej) albo przestępstwa z art. 266 § 1 k.k. (przy zauważalnej w doktrynie różnicy poglądów co do charakteru zachodzącego wówczas zbiegu, która to różnica w związku z treścią zarzutu skargi kasacyjnej pozostaje jednak bez znaczenia).

Postanowienie SN z dnia 21 marca 2013 r., III KK 267/12

Standard: 21665 (pełna treść orzeczenia)