Zamiar popełnienia czynu zabronionego; usiłowanie z zamiarem ewentualnym

Konieczny element usiłowania dokonania przestępstwa umyślnego w postaci zamiaru sprawcy może mieć postać zarówno zamiaru bezpośredniego, jak i zamiaru ewentualnego.

Jeżeli ustawa wymaga dla dokonania danego przestępstwa istnienia zamiaru bezpośredniego, wyłączając zamiar ewentualny wskutek użycia takich zwrotów, jak "chcąc" lub "w celu", to nie ma podstaw do uznania, aby usiłowanie takiego przestępstwa możliwe było z zamiarem ewentualnym.

Wyrok SN z dnia 25 października 1984 r., IV KR 245/84

Standard: 39608 (pełna treść orzeczenia)

Przepis art. 11 § 1 k.k. [art. 13 § 1 k.k.] posługuje się sformułowaniem "w zamiarze popełnienia czynu zabronionego", a z art. 7 § 1 k.k. [art. 9 § 1 k.k.] wynika, że zamiar może się przejawiać zarówno w postaci zamiaru bezpośredniego (sprawca chce popełnić czyn) jak i w postaci zamiaru ewentualnego (przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi). Wynika stąd - co w orzecznictwie sądowym ustaliło się już od dawna - że za usiłowanie popełnienia przestępstwa odpowiada również ten, kto działa w zamiarze ewentualnym jego popełnienia.

Wyrok SN z dnia 5 sierpnia 1971 r., IV KR 82/71

Standard: 41527 (pełna treść orzeczenia)