Wyrok z dnia 1984-10-25 sygn. IV KR 245/84

Drukuj dokument lub zaznaczenie Kopiuj zaznaczony tekst bez formatowania

Sygn. akt IV KR 245/84

Wyrok z dnia 25 października 1984 r.

Konieczny element usiłowania dokonania przestępstwa umyślnego w postaci zamiaru sprawcy może mieć postać zarówno zamiaru bezpośredniego, jak i zamiaru ewentualnego, co wynika z porównania treści art. 11 § 1 k.k. z art. 7 § 1 k.k. Jeżeli ustawa wymaga dla dokonania danego przestępstwa istnienia zamiaru bezpośredniego, wyłączając zamiar ewentualny wskutek użycia takich zwrotów, jak "chcąc" lub "w celu", to nie ma podstaw do uznania, aby usiłowanie takiego przestępstwa możliwe było z zamiarem ewentualnym.

Przewodniczący: sędzia M. Szczepański (sprawozdawca). Sędziowie: Z. Kwiecień, S. Sokół.

Prokurator Prokuratury Generalnej: A. Kępiński.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Jana B., oskarżonego z art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k., z powodu rewizji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 15 maja 1984 r.

uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Wojewódzkiemu w K. do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki w K. po rozpoznaniu sprawy Jana B., oskarżonego o to, że:

- w dniu 7 września 1983 r. w O., działając w zamiarze pozbawienia życia, pobił metalową rurką po głowie Danutę S., powodując liczne rany powłok miękkich czaszki, otwarte złamanie policzków podstawowych palców od II-IV ręki lewej i stłuczenia z krwiakiem paliczka paznokciowego ręki prawej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności ciała na okres powyżej siedmiu dni i zagrażały jej życiu, lecz dzięki odporności organizmu i niezwłocznego leczenia uniknęła śmierci, tj. o popełnienie czynu określonego w art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k., wyrokiem z dnia 15 maja 1984 r. oskarżonego Jana B. uznał za winnego czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, czym dopuścił się zbrodni przewidzianej w art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k., przy czym ustalił, że w chwili czynu miał w stopniu znacznym ograniczoną zdolność pokierowania swoim postępowaniem w rozumieniu art. 25 § 2 k.k., i na podstawie art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. - z zastosowaniem art. 25 § 2 k.k. - i art. 57 § 3 pkt 1 k.k. wymierzył mu karę 5 lat pozbawienia wolności.

Od tego wyroku rewizję wniósł obrońca oskarżonego (...).

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

(...) Nawiązując do zarzutu obrazy prawa materialnego i wniosku autora rewizji o zmianę kwalifikacji prawnej - na art. 156 § 1 k.k., stwierdzić należy, że pogląd autora rewizji jest błędny.

Konieczny element usiłowania dokonania przestępstwa umyślnego w postaci zamiaru sprawcy może mieć postać zarówno zamiaru bezpośredniego, jak i zamiaru ewentualnego, co wynika z porównania treści art. 11 § 1 k.k. z art. 7 § 1 k.k. Jeżeli ustawa wymaga dla dokonania danego przestępstwa istnienia zamiaru bezpośredniego, wyłączając zamiar ewentualny wskutek użycia takich zwrotów, jak "chcąc" lub "w celu", to nie ma podstaw do uznania, aby usiłowanie takiego przestępstwa możliwe było z zamiarem ewentualnym. Zbrodnia określona w art. 148 k.k. nie należy do przestępstw, których usiłowanie może nastąpić jedynie z zamiarem bezpośrednim, gdyż nie wynika to z treści dyspozycji tego przepisu.

W tych warunkach zarzut obrazy prawa materialnego nie mógł być uznany za zasadny.

OSNKW 1985 r., Nr 5-6, poz. 38