Wznowienie postępowania toczącego się na podstawie art. 114 § 4 k.k. i art. 611c § 1 k.p.k.

Wprawdzie nie istnieje szczególna podstawa umożliwiająca wznowienie postępowania toczącego się na podstawie art. 114 § 4 k.k. i art. 611c § 1 k.p.k., jednak brak jest konkretnych przeszkód, by stosując art. 540 § 1 pkt 2 lit. b k.p.k. w zw. z art. 10 ust. 1 i 2 oraz art. 11 ust. 1 lit. d Konwencji o przekazywaniu osób skazanych, sporządzonej w Strasburgu 21 marca 1993 r. (Dz. U. z 1995 r. Nr 51, poz. 279 ze zm., dalej -Konwencja) oceniać dopuszczalność wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem, jeżeli po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody wskazujące na to, że przekazanemu Rzeczypospolitej Polskiej w celu odbycia przez niego kary pozbawienia wolności w szczególności błędnie przypisano przestępstwo zagrożone karą surowszą. Zastosowanie przepisu art. 540 § 1 pkt 2 lit. b k.p.k. do tego postępowania ma miejsce na zasadzie analogii, gdyż de facto nie doszło do "skazania" przez sąd polski, tylko przez sąd w Federacji Rosyjskiej (zob. też postanowienie SN z dnia 6 lipca 2011 r., IV KO 51/11).

Postanowienie SN z dnia 14 czerwca 2018 r., II KO 7/18

Standard: 75954 (pełna treść orzeczenia)

Wprawdzie nie istnieje szczególna podstawa umożliwiająca wznowienie postępowania toczącego się na podstawie art. 114 § 4 k.k. i art. 611c § 1 k.p.k., jednak brak jest konkretnych przeszkód, by stosując art. 540 § 1 pkt 2 lit. b k.p.k. w zw. z art. 10 ust. 1 i 2 oraz art. 11 ust. 1 lit d Konwencji o przekazywaniu osób skazanych, sporządzonej w Strasburgu 21 marca 1993 r. (Dz. U. z 1995 r., Nr 51, poz. 279 ze zm., dalej – Konwencja) oceniać dopuszczalność wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem, jeżeli po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody wskazujące na to, że przekazanemu Rzeczypospolitej Polskiej w celu odbycia przez niego kary pozbawienia wolności w szczególności błędnie przypisano przestępstwo zagrożone karą surowszą.

Zastosowanie przepisu art. 540 § 1 pkt 2 lit. b k.p.k. do tego postępowania ma miejsce na zasadzie analogii, gdyż de facto nie doszło do „skazania” przez sąd polski, tylko przez sąd w Wielkiej Brytanii (zob. też postanowienie SN z dnia 6 lipca 2011 r., IV KO 51/11). Sąd polski, rozstrzygając na podstawie art. 114 § 4 k.k. nie orzeka kary na nowo, a jedynie określa karę wymierzoną przez sąd państwa obcego jako karę opierającą się na kwalifikacji prawnej według polskiego prawa, nadającą się do wykonania zgodnie z krajowym porządkiem prawnym.

Postanowienie SN z dnia 10 lutego 2017 r., IV KO 62/16

Standard: 11583 (pełna treść orzeczenia)