Groźba karalna wobec dziennikarza (art. 43 Pr.Pras.)

Pojęcie "groźby bezprawnej" użyte w art. 43 Ustawy Prawo prasowe należy rozumieć w taki sposób, w jaki zostało ono opisane w słowniczku pojęć w Kodeksie Karnym w art. 115 § 12 k.k. W definicji tej mieści się zarówno groźba karalna (art. 190 § 1 k.k.) tj. grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba ta wzbudza uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona oraz groźba spowodowania postępowania karnego lub rozgłoszenia wiadomości uwłaczającej czci zagrożonego lub osoby mu najbliższej.

W przedmiotowej sprawie - co wynika z opisu zarzucanego czynu-chodziło o groźbę karalną, której oskarżony miał użyć w stosunku do dwójki dziennikarzy w celu zmuszenia ich do zaniechania interwencji prasowej.

Przypisanie popełnienia występku z art. 43 Ustawy Prawo prasowe wymaga wykazania, że sprawca zmierzał do zaprzestania przez dziennikarzy interwencji prasowej. Pojęcie "interwencji prasowej" nie zostało wyjaśnione w Ustawie Prawo prasowe. Zdefiniowane zostało jedynie pojęcie "materiał prasowy" jako "każdy opublikowany lub przekazany do opublikowania w prasie tekst albo obraz o charakterze informacyjnym, publicystycznym, dokumentalnym lub innym, niezależnie od środka przekazu, rodzaju, formy, przeznaczenia czy autorstwa". Można zatem założyć, że interwencja prasowa jest czymś innym.

W dostępnym piśmiennictwie podnosi się, że przez to pojęcie należy rozumieć etap zbierania materiału. Inni twierdzą, że jest to rodzaj publikacji prasowej podobnej do zapytań poselskich, że to szczególny rodzaj nie tyle skargi (której przekaźnikiem jest jedynie dziennikarz) co szczególny rodzaj publikacji sprowokowanej przez osoby przedstawiające redakcji dany problem.

Wyrok SA w Warszawie z dnia 17 listopada 2017 r., II AKa 351/17

Standard: 23457 (pełna treść orzeczenia)