Przedmiot ochrony przestępstwa z art. 178a § 4 k.k.

Zasadniczym przedmiotem ochrony art. 178a § 4 in fine k.k. jest bezpieczeństwo w komunikacji, które może zostać zagrożone poprzez uczestniczenie w niej, w charakterze prowadzącego pojazd mechaniczny, osoby wobec której orzeczono zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w związku ze skazaniem za przestępstwo. Okoliczność ta nie budzi wątpliwości w kontekście zamieszczenia tego przepisu w rozdziale XXI Kodeksu karnego, grupującym przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.

Ubocznym przedmiotem ochrony, wynikającym ściśle ze znamion typu czynu, jest także autorytet wymiaru sprawiedliwości, który sprawca narusza nie wykonując wcześniej orzeczonego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, okazując tym samym lekceważenie dla wyroków sądowych (zob. postanowienie SN z dnia 19 stycznia 2012 r., I KZP 22/11). Analogiczne stanowisko, choć niewypowiedziane wprost, wynika z przywołanego przez Sąd, postanowienia SN z dnia 10 kwietnia 2018 r., III KK 97/18.

W przypadku przestępstw posiadających tzw. główny i uboczny (dodatkowy) przedmiot ochrony, podstawą ustalenia przynależności porównywanych typów przestępstw do tego samego rodzaju może być każde z atakowanych nimi dóbr, bez znaczenia, czy mieści się ono w głównym, czy ubocznym przedmiocie ochrony (zob. wyrok SN z dnia 24 sierpnia 2016 r., V KK 33/16).

Wyrok SN z dnia 26 maja 2020 r., IV KK 737/19

Standard: 75897 (pełna treść orzeczenia)