Związanie prawomocnym orzeczeniem zapadłym za granicą według wiążących umów międzynarodowych (art. 114 § 3 pkt 3 i art. 114a k.k.)
Skazanie za granicą; moc orzeczenie sądu zagranicznego (art. 114 k.k.) Odpowiedzialność za przestępstwa popełnione za granicą (art. 109 – 114a k.k.) Zasada ne bis in idem
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Stosowanie § 1 art. 114 k.k. jest wyłączone w wypadkach wskazanych w art. 114 § 3 k.k. Ten ostatni przepis wyłącza stosowanie § 1 m.in. w odniesieniu do prawomocnych orzeczeń sądów lub innych organów państw obcych kończących postępowanie karne, jeżeli wynika to z wiążącej Rzeczpospolitą Polską umowy międzynarodowej. Umową taką jest Konwencja wykonawcza do układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. (Dz. Urz. WE L 239 z 2000 r.s. 19, z późn. zm.; Dz.Urz.UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 19, t. 2. S. 9 - dalej w tekście KWUS), która z chwilą przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej stała się częścią prawa polskiego, stanowiąc acquis communautaire (art. 114 § 3 pkt 3 k.k.).
Zgodnie z art. 54 KWUS osoba, której proces zakończył się wydaniem prawomocnego wyroku na obszarze jednej Umawiającej się Strony, nie może być ścigana na obszarze innej Umawiającej się Strony za ten sam czyn, pod warunkiem, że została nałożona i wykonana kara lub jest ona w trakcie wykonywania, lub nie może być już wykonana na mocy przepisów prawnych skazującej Umawiającej się Strony - tzw. europejski zakaz ne bis in idem.
Z uwagi na regulację przewidzianą w art. 114 § 3 k.k. w zw. z art. 54 KWUS wszczęciu i kontynuowaniu w Polsce postępowania karnego stoi na przeszkodzie prawomocne orzeczenie sądu lub innego uprawnionego organu państwa członkowskiego Unii Europejskiej kończące postępowanie, co do tego samego czynu tej samej osoby, a więc wywołujące stan rzeczy osądzonej (zob. postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2012 r., III KK 163/12).
Postanowienie SN z dnia 8 listopada 2017 r., III KK 119/17
Standard: 27512 (pełna treść orzeczenia)
Stosowanie zasady ne bis in idem znajduje swoje odzwierciedlenie w treści art. 54 Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen. Trzeba zatem pamiętać o tym, że od dnia 1 maja 2004 r. orzeczenie kończące postępowanie karne w innym państwie Unii Europejskiej (art. 54 Konwencji wykonawczej do Układu z Schengen) stoi na przeszkodzie ściganiu karnemu w Polsce za ten sam czyn. Nie ma przy tym znaczenia, czy takie orzeczenie wydane w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej zapadło przed datą polskiej akcesji do tejże Unii, czy też po tej dacie. Istotne jest jedynie to, czy sąd polski orzekał po dniu 1 maja 2004 r., albowiem od tego dnia na przeszkodzie ściganiu w rozumieniu art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. stoi orzeczenie wydane w innym państwie członkowskim (zob.: wyrok SN z dnia 29 marca 2011 r., III KK 365/10; postanowienie SN z dnia 11 grudnia 2012 r., III KK 163/12).
Wyrok SA w Gdańsku z dnia 20 listopada 2014 r., II AKa 366/14
Standard: 27506 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 17095
Standard: 27537
Standard: 75960
Standard: 75961
Standard: 75962