Zasady absorpcji, asperacji, kumulacji
Dyrektywy wymiaru kary łącznej (art. 85a k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Za trafne zatem przyjąć należy w dalszym ciągu stanowisko, że „zastosowanie zasady absorpcji, asperacji czy kumulacji przy orzekaniu tak kary łącznej, jak i wydawaniu wyroku łącznego, uwarunkowane jest również relacjami zachodzącymi pomiędzy prawomocnie osądzonymi czynami objętymi tymże skazaniem. Relacje te sprowadzają się przy tym do ustalenia, jak bliski jest związek przedmiotowo – podmiotowy łączący te czyny oraz w jaki odstępach czasu zostały one popełnione” (por. wyrok SA w Łodzi z 09 maja 2001 r., II AKa 63/01, postanowienie SN z dnia 07 października 2002 r. II KK 270/02).
Zasada absorpcji czy kumulacji jako rozwiązania skrajne, powinny być rozstrzygnięciami o charakterze wyjątkowym (za: wyrok SN z 02 grudnia 1975 r., Rw 628/75).
Wyrok SO w Sieradzu z dnia 22 sierpnia 2017 r., II K 17/17
Standard: 43050 (pełna treść orzeczenia)
Zasadę asperacji uznaje się w doktrynie jak i w ugruntowanym orzecznictwie za priorytetową zasadę wymiaru kary łącznej, zaś pozostałe zasady (kumulacji i absorpcji) traktuje się jako rozwiązania skrajne, stosowane wyjątkowo i wymagające szczególnego uzasadnienia.
Wyrok SA w Krakowie z dnia 5 maja 2017 r., II AKa 63/17
Standard: 14563
Standard: 14562
Standard: 9859
Standard: 12459
Standard: 6017
Standard: 9010