Zastosowanie środków wychowawczych, leczniczych albo poprawczych zamiast kary (art. 10 § 4 k.k.)
Wiek odpowiedzialności karnej, odpowiedzialnośc karna nieletnich (art. 10 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Skoro art. 9 § 3 k.k. [art. 10 § 4 k.k.] dotyczy sprawcy, który ukończył 17 lat, to choć można wobec niego - w warunkach określonych w tym przepisie - zastosować niekiedy środki wychowawcze lub poprawcze, to jednak nie zmienia to jego statusu w tym sensie, że nie jest on "nieletnim" w rozumieniu ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U. Nr 35, poz. 225).
Skoro art. 9 § 3 k.k. [art. 10 § 4 k.k.] dotyczy sprawcy, który ukończył 17 lat, to choć można wobec niego - w warunkach określonych w tym przepisie - zastosować niekiedy środki wychowawcze lub poprawcze, nie zmienia to jednak jego statusu w tym sensie, że nie jest on "nieletnim" w rozumieniu wymienionej na wstępie ustawy. Natomiast postępowanie karne przeciwko osobie, która ukończyła 17 lat w chwili popełnienia czynu, toczy się na zasadach ogólnych przewidzianych w kodeksie postępowania karnego. W związku z tym w zakresie zbierania danych osobopoznawczych obowiązują przepisy procedury karnej.
Zastosowanie środków wychowawczych lub poprawczych w warunkach określonych w art. 9 § 3 k.k. [art. 10 § 4 k.k.] nie musi być poprzedzone badaniem oskarżonego w rodzinnym ośrodku diagnostyczno-konsultacyjnym [OZSS], chociaż przeprowadzenie takich badań niekiedy może okazać się celowe i pożądane.
Postanowienie SN z dnia 28 listopada 1989 r., V KZP 22/89
Standard: 39084 (pełna treść orzeczenia)
Przeciwko skazaniu bezpośrednio przez Sąd Najwyższy oskarżonego - wobec którego sąd wojewódzki orzekł środek wychowawczy na podstawie art. 9 § 3 k.k. [art. 10 § 4 k.k.] - przemawia zakaz wynikający z art. 383 § 1 k.p.k. (zdanie drugie) [art. 434 k.p.k.]. Wprawdzie w przepisie tym nie mówi się wprost o sytuacji, w której orzeczono wobec oskarżonego środek wychowawczy, ale ratio legis tego przepisu polega na niedopuszczeniu do tego, aby przed Sądem Najwyższym zapadł po raz pierwszy wyrok skazujący, który stałby się natychmiast prawomocny i nie podlegałby kontroli rewizyjnej w trybie zwykłym, co byłoby sprzeczne z konstytucyjnie zagwarantowanym każdemu oskarżonemu prawem do obrony i oznaczałoby faktycznie pozbawienie oskarżonego - w zakresie zastosowanej kary - jednej instancji.
Wyrok SN z dnia 9 marca 1989 r., II KR 29/89
Standard: 39146 (pełna treść orzeczenia)