Przesłanki, charakterystyka fałszu intelektualnego
Poświadczenie nieprawdy (fałsz intelektualny art. 271 k.k.)
Przepis art. 270 § 1 k.k. określa przestępstwo materialnego fałszerstwa dokumentu, którego istotą jest karalne fałszowanie (podrabianie lub przerabianie) dokumentu lub używanie tak sfałszowanego dokumentu jako autentycznego, natomiast przestępstwo z art. 271 k.k. jest określane jako poświadczenie nieprawdy lub fałszerstwo intelektualne dokumentu. W odróżnieniu od fałszerstwa materialnego z art. 270 § 1 k.k. jego istotą jest poświadczenie nieprawdy przez osobę, która wystawiła autentyczny dokument we własnym imieniu.
Przedmiotem przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. jest dokument, a czynnością sprawczą czynu zabronionego z art. 271 k.k. jest „poświadczenie nieprawdy”. Polega ono na wystawieniu dokumentu stwierdzającego okoliczności nieistniejące lub przeinaczające, lub też na zatajeniu prawdy, którą należało stwierdzić.
Wyrok SA w Łodzi z dnia 12 stycznia 2017 r., II AKa 251/16
Standard: 76190 (pełna treść orzeczenia)
Stylizacja art. 271 § 1 k.k. prowadzi do wniosku, że o zaistnieniu podstaw do odpowiedzialności karnej na podstawie tego przepisu można mówić tylko wtedy, gdy spełnione zostaną łącznie wszystkie określone w nim przesłanki. Musimy mieć zatem do czynienia z dokumentem w rozumieniu art. 115 § 14 k.k., który został wystawiony przez funkcjonariusza publicznego lub inną osobę uprawnioną, która poświadczyła w nim w sposób intelektualnie nieprawdziwy okoliczności mające znaczenie prawne (por. postanowienie SN z dnia 30 listopada 2007 r., V KK 98/07).
Postanowienie SN z dnia 14 stycznia 2009 r., II KK 164/08
Standard: 42716 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 73991