Zarzut naruszenia dyrektyw wymiaru kary; obraza dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary
Rażąca niewspółmierność kary (art. 438 pkt 4 k.p.k.) Dyrektywy wymiaru kary (art. 53 k.k.) Przyczyny odwoławcze względne (art. 438 k.p.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Obraza prawa materialnego to uchybienie przepisowi, który sąd miał obowiązek zastosować i wbrew temu nakazowi go nie zastosował. Natomiast przepis art. 53 § 1 k.k. określa ogólne dyrektywy sądowego wymiaru kary i dlatego nie ma charakteru normy stanowczej. Dyrektywy w nim wymienione objęte są sędziowskim swobodnym uznaniem. Stąd też kwestionowanie przyjętej na ich podstawie oceny jest możliwe ale w ramach zarzutu rażącej niewspółmierności kary (por. np. postanowienie SN z dnia 4 lutego 2015 r., V KK 331/14).
Wyrok SA we Wrocławiu z dnia 16 marca 2016 r., II AKa 7/16
Standard: 6541 (pełna treść orzeczenia)
Podstawą zarzutu obrazy prawa materialnego winna to być norma o treści stanowczej, zawierająca niezrealizowany w zaskarżonym orzeczeniu nakaz lub pominięty zakaz. Takiego charakteru nie ma przepis art. 53 k.k., formułujący dyrektywy sędziowskiego wymiaru kary.
Wybór dyrektywy społecznego oddziaływania kary jako wiodącej leży w uprawnieniach sądu wymierzającego karę, podobnie jak akceptacja takiego wyboru przez sąd odwoławczy. Wynikająca z tego wyboru surowość kary może stanowić podstawę zarzutu z art. 438 pkt 4 k.p.k. w zwykłym środku odwoławczym.
Postanowienie SN z dnia 6 marca 2008 r., III KK 345/07
Standard: 42651 (pełna treść orzeczenia)