Zezwolenie w rozumieniu art. 171 § 1 k.k.

Nie może popełnić przestępstwa określonego w art. 171 § 1 k.k. ktoś, kto wyrabia lub posiada przyrząd wybuchowy lub substancję, na których wyrabianie lub posiadanie prawo nie wymaga zezwolenia. Z tego więc powodu nie popełnia przestępstwa posiadacz np. kapiszona lub naboju do korkowca, choć w procesie jego produkcji używa się substancji wybuchowych.

Wprawdzie wśród znamion przestępstwa określonego w art. 171 § 1 k.k. nie ma znamion "ilościowych" uzależniających kryminalizację od tego, w jakiej ilości sprawca wyrabia, przetwarza, gromadzi, posiada, posługuje się lub handluje substancjami lub przyrządami wymienionymi w tym przepisie, to jednak de facto o kryminalizacji mogą współdecydować kryteria ilościowe z uwagi na znamię "bez wymaganego zezwolenia lub wbrew jego warunkom".

Typizując przestępstwo określone w art. 171 § 1 k.k., ustawodawca był przy tym konsekwentny, odnosząc znamię "bez wymaganego zezwolenia" jedynie do przedmiotów taksatywnie wymienionych w tym przepisie, nie zaś do "innych przedmiotów lub substancji". Właśnie dlatego, że brak jest możliwości sformułowania kryteriów udzielania zezwoleń na posiadanie, wyrabianie czy przewożenie takich przedmiotów lub substancji, ustawodawca zrezygnował z odniesienia do nich określenia wymienionego w zespole znamion jako pierwsze, a zakres kryminalizacji ograniczył poprzez sformułowanie wymagania, aby owe "inne przedmioty lub substancje" mogły sprowadzić niebezpieczeństwo dla życia lub zdrowia wielu osób albo mienia w znacznych rozmiarach.

Wyrok SN z dnia 3 grudnia 2004 r., III KK 97/04

Standard: 49605 (pełna treść orzeczenia)

Pojęcie "zezwolenia" użyte w art. 171 § 1 kk winno być interpretowane szeroko, jako ograniczenie swobody obrotu substancjami niebezpiecznymi, i że powyższą reglamentację w obrocie wprowadza również ustawa z dnia 11 stycznia 2001 r. o substancjach i preparatach chemicznych.

Wyrok SN z dnia 18 listopada 2003 r., IV KK 1/03

Standard: 27121 (pełna treść orzeczenia)