Przestępstwo kwalifikowane ze względu na określone w ustawie następstwo czynu (art. 9 § 3 k.k.)

W poprzednio obowiązującym stanie prawnym ustawodawca tak formułując przepis art. 8 k.k. z 1969 r. (... „sprawca przestępstwa umyślnego”) w istocie tym samym przesądził o sposobie traktowania przestępstwa umyślnego kwalifikowanego przez następstwo, objętego tylko nieumyślnością, jako przestępstwa „w pełni” umyślnego (por. postanowienie SN z dnia 15 października 1970 r., VI KZP 49/70).

Obecnie wprawdzie przepis art. 9 k.k. z 1997 r. jest sformułowany inaczej, niemniej jednak skoro czyn zabroniony kwalifikowany przez następstwo zachodzi wtedy, gdy zostaną zrealizowane wszystkie znamiona typu podstawowego to nadal uznać należy, że o charakterze przestępstwa kwalifikowanego przez następstwo decyduje charakter przestępstwa podstawowego.

Postanowienie SN z dnia 28 lipca 2010 r., II KK 271/09

Standard: 14002 (pełna treść orzeczenia)

Przesłanką ponoszenia surowszej odpowiedzialności karnej, ustawowo uzależnionej od określonego następstwa, jest realna przewidywalność tych następstw przez sprawcę, konieczne jest, by każdy przypadek umyślnego przestępstwa, którego skutkiem jest śmierć, uszkodzenie ciała lub rozstrój zdrowia pokrzywdzonego, rozpatrywany był przez pryzmat art. 8 k.k. [art. 9 § 3. k.k.] Zatem, jeżeli chodzi o przestępstwo kwalifikowane ze względu na określone w ustawie następstwo czynu, to do przypisania takiej jego postaci wystarczy, że sprawca następstwo to powinien był i mógł przewidzieć, nie musi zaś obejmować go swym zamiarem.

Jeżeli w odniesieniu do kwalifikującego następstwa nie można sprawcy przypisać nawet nieumyślności, to może w grę wchodzić tylko odpowiedzialność typu podstawowego. Wówczas brak jest racji do orzeczenia nawiązki. 

Przez pojęcie "skutek" rozumie się "wynik, następstwo, konsekwencję, rezultat czego" (według "Słownika Języka Polskiego", pod redakcją W. Doroszewskiego, Warszawa 1966, t. 8, s. 380)

Uchwała SN z dnia 11 grudnia 1991 r., WZP 3/91

Standard: 38837 (pełna treść orzeczenia)