Art. 278 § 5 k.k.jako lex specialis w stosunku do normy zawartej w art. 275 § 1 k.k

Odpowiednie zastosowanie trt. 278 § 1 k.k przepisu polega na wprowadzeniu w miejsce „cudzej rzeczy ruchomej” przedmiotu w postaci „energii”, zaś pozostała część przepisu nie ulega zmianie (zob. uchwała SN z dnia 13 grudnia 2000 r., I KZP 43/00). Niemożliwe jest więc, aby przepis art. 278 § 5 k.k. stanowił lex specialis w stosunku do art. 278 § 1 k.k., czyli wyłączył przepis, który ustawa właśnie nakazuje stosować.

Postanowienie SN z dnia 9 czerwca 2006 r., I KZP 14/06

Standard: 41771 (pełna treść orzeczenia)

Ustawodawca, tworząc typ kradzieży karty do bankomatu (art. 278 § 5 k.k.) utworzył lex specialis w stosunku do normy zawartej w art. 275 § 1 k.k., przewidującej odpowiedzialność karną m.in. za kradzież dokumentu.

Zasada racjonalnego ustawodawcy wyłącza wniosek, że poza wypadkami kradzieży, karta do bankomatu pozbawiona została ochrony prawnej przed innymi kryminalizowanymi działaniami. Należy zatem przyjąć, że obok przewidzianej w art. 278 § 5 k.k. ochrony przed kradzieżą, przysługuje jej także ochrona jako dokumentowi, podlegającemu zaliczeniu do zbioru dokumentów określonego w art. 115 § 14 k.k.

Sam fakt wprowadzenia przez ustawodawcę zwiększonej ochrony dokumentu, jakim jest karta do bankomatu, przed przestępstwami kradzieży, nie może prowadzić do wniosku, że zamiarem ustawodawcy była równocześnie depenalizacja innych zachowań przeciwko karcie jako dokumentowi. Wyodrębnienie karty do bankomatu, jako osobnego (szczególnego) przedmiotu ochrony, ze zbioru dokumentów „uprawniających do otrzymania sumy pieniężnej”, umieszczonego w art. 115 § 9 k.k., nie pozbawia jej przecież cech takiego właśnie dokumentu. 

Uchwała SN z dnia 21 października 2003 r., I KZP 33/03

Standard: 35428 (pełna treść orzeczenia)