Art. 311. Oszustwo kapitałowe
Kodeks karny
Kto, w dokumentacji związanej z obrotem papierami wartościowymi, rozpowszechnia nieprawdziwe informacje lub przemilcza informacje o stanie majątkowym oferenta, mające istotne znaczenie dla nabycia, zbycia papierów wartościowych, podwyższenia albo obniżenia wkładu,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Komentarz redakcyjny
opracowano przy wykorzystaniu narzędzia AI ChatGPT (OpenAI)
1. Uwagi ogólne
Przestępstwo określone w art. 311 k.k. należy do kategorii przestępstw przeciwko obrotowi gospodarczemu i służy ochronie transparentności oraz rzetelności informacji przekazywanych w związku z obrotem papierami wartościowymi. Ustawodawca penalizuje nie tyle samą szkodę wyrządzoną konkretnemu inwestorowi, co ryzyko zakłócenia mechanizmów decyzyjnych uczestników rynku, wynikające z udostępnienia nierzetelnych danych lub pominięcia informacji o znaczeniu inwestycyjnym.
Przepis posługuje się pojęciem „dokumentacji związanej z obrotem papierami wartościowymi”, co wskazuje na szeroki zakres zastosowania – obejmujący nie tylko emisje publiczne, ale również prywatne formy oferowania instrumentów finansowych, jeśli towarzyszy im przekazywanie danych mogących wpływać na decyzje o zbyciu, nabyciu lub zmianie wkładu. Intencją regulacji jest przeciwdziałanie wprowadzaniu inwestorów w błąd za pomocą dokumentów formalnie zgodnych z wymogami formy, lecz treściowo nierzetelnych lub wybiórczych.
W odróżnieniu od klasycznego oszustwa majątkowego, przestępstwo z art. 311 k.k. nie wymaga zaistnienia szkody, ani nawet skutku w postaci podjęcia przez adresata określonej decyzji. Wystarczające jest, że informacja – nieprawdziwa bądź przemilczana – dotyczy kwestii istotnych z punktu widzenia racjonalnej decyzji inwestycyjnej, a jej źródłem jest dokumentacja pozostająca w związku z obrotem papierami wartościowymi.
Czyn zabroniony może zostać popełniony zarówno przez działanie (rozpowszechnienie), jak i zaniechanie (przemilczenie), co nadaje przepisowi charakter otwarty w zakresie form sprawczych. Istotnym elementem jest również to, że sprawstwo może polegać na jednorazowym działaniu (np. sporządzenie konkretnego dokumentu) lub na ciągu zachowań (np. systematyczne nieujawnianie danych). Tym samym przepis znajduje zastosowanie także w ramach dłuższych procesów decyzyjnych lub emisji rozłożonych w czasie.
Ochrona, jaką przewidziano w art. 311 k.k., rozciąga się na cały proces decyzyjny uczestników rynku kapitałowego, niezależnie od ich statusu prawnego czy skali działania. Również forma papierów wartościowych (akcje, obligacje, inne instrumenty dłużne lub udziałowe) nie ma wpływu na zakres stosowania przepisu – wystarczające jest, aby dokumentacja odnosiła się do instrumentów mających postać zbywalnych
Dostęp do pełnej treści jest płatny. Przejdź do premium
