Źródło obowiązku, o którym mowa w art. 297 § 2 k.k.

Obowiązek, o którym mowa w art. 297 § 2 k.k., musi mieć charakter formalny i nie może on opierać się na określonej praktyce, czy też wykonywaniu określonych czynności zawodowych. 

Przepis art. 297 § 2 k.k. penalizuje odpowiedzialność prawno – karną sprawcy, który wbrew ciążącemu na nim obowiązkowi nie powiadamia właściwego podmiotu o powstaniu sytuacji mogącej mieć wpływ na wstrzymanie (..) zamówienia publicznego.

Na tle przytoczonego przepisu w doktrynie prawa karnego materialnego jest ukształtowane jednolite stanowisko, że „sprawcą przestępstwa z art. 297 § 2 k.k. może być osoba, na której ciążył obowiązek podjęcia działań określonych w tym przepisie. Jest tak dlatego ponieważ przestępstwo określone w art. 297 § 2 k.k. ma charakter indywidualnie właściwy. Oznacza to, iż jego sprawcą może być tylko podmiot, na którym ciążył ów obowiązek zawiadomienia. Obowiązek ten może wynikać z ustawy lub wewnętrznych przepisów jednostki np. instrukcji, z decyzji organu lub umowy” (zob. R.A. Stefański: Prawo karne materialne. Część szczególna. Warszawa 2009, s. 609; A. Grześkowiak, K. Wiak (redaktor): Kodeks karny. Komentarz. Warszawa 2003 – komentarz do art. 297 § 2 k.k.).

Również w judykaturze przyjmuje się, że źródłem obowiązku z art. 297 § 2 k.k. nie mogą być same zasady wykonywania określonych czynności zawodowych, prakseologiczne zasady sprawnego działania, wiedza i doświadczenie zawodowe, czy tez charakter pełnionej funkcji lub zajmowanego stanowiska (zob. wyrok SA w Katowicach z dnia 24 kwietnia 2013 r., II AKa 517/12).

Wyrok SO w Opolu z dnia 6 czerwca 2014 r., VII Ka 142/14

Standard: 78686 (pełna treść orzeczenia)