Opłata w razie wniesienia środka odwoławczego od warunkowego umorzenia postępowania.(art. 12 u.k.s.k.)

Artykuł 12 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 r., Nr 49, poz. 223) ma zastosowanie w razie rozpoznawania przez sąd zażalenia pokrzywdzonego na postanowienie prokuratora o warunkowym umorzeniu postępowania. W wypadku uwzględnienia takiego zażalenia (nawet częściowo) sąd odwoławczy określa opłatę za obie instancje według zasady sprecyzowanej w art. 10 ust. 1 tej ustawy.

Określenie "środek odwoławczy", którym posługuje się art. 12 ustawy, jest pojęciem zbiorczym i obejmuje swoim zakresem zarówno rewizję, jak i zażalenie. Oznacza to, że omawiany przepis powinien mieć zastosowanie zarówno wówczas, gdy rozstrzygnięcie o warunkowym umorzeniu postępowania zawarte zostało w wyroku, od którego wniesiono rewizję, jak też w postanowieniu - sądu lub prokuratora, na które złożono zażalenie. Zażalenie na postanowienie sądu lub prokuratora o warunkowym umorzeniu postępowania przysługuje m.in. pokrzywdzonemu.

Użyte w art. 12 ustawy sformułowanie "stosuje się odpowiednio", z braku wyraźnego uregulowania analizowanej sytuacji, prowadzi do wniosku, że w takim wypadku należy sięgnąć do uregulowań odnoszących się do sytuacji najbardziej zbliżonych.

Pokrzywdzonemu przysługuje zażalenie tylko w zakresie ustalenia warunków umorzenia, a uwzględnienie takiego zażalenia może polegać wyłącznie na zaostrzeniu lub złagodzeniu warunków umorzenia.

Najbardziej zbliżoną do uwzględnienia (choćby częściowo) zażalenia pokrzywdzonego na warunki umorzenia jest przeto sytuacja określona w art. 10 ust. 1, a mianowicie "obniżenie lub podwyższenie wymiaru kary albo zmiana jej rodzaju".

Tak więc w razie uwzględnienia (nawet w części) zażalenia pokrzywdzonego na postanowienie o warunkowym umorzeniu postępowania sąd odwoławczy powinien wymierzyć opłatę za obie instancje według zasady ustalonej w art. 10 ust. 1.

Praktycznie opłatę za obie instancje stanowić będzie kwota określona w art. 7.

Uchwała SN z dnia 5 maja 1988 r., WZP 4/87

Standard: 39340 (pełna treść orzeczenia)