Przywłaszczenie kwoty pożyczki

W sprawie nie wykazano, że oskarżony w którymkolwiek momencie swego działania miał zamiar przywłaszczenia środków pieniężnych uzyskanych z KKOP. Od samego początku traktował je wyłącznie jako pożyczki, udzielane tak sobie jak i dwom innym, zaufanym osobom, zaś spłatę pożyczek zaciąganych w swoim imieniu deklarował w złożonym wniosku i ją realizował.

Ustalone okoliczności faktyczne wskazują bezspornie jedynie na to, że celem jego działania było uzyskiwanie pożyczek na warunkach i w kwotach sprzecznych z obowiązującymi zapisami statutowymi, ale nie z zamiarem nierozliczenia się z nich. Powyższe w oczywisty sposób wyklucza możliwość przypisania oskarżonemu zamiaru przywłaszczenia tych środków pieniężnych.

Aktualna jest teza wyrażona w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2017 r., IV KK 283/16, w której słusznie wskazano, że „Przestępne przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej musi być poprzedzone powierzeniem jej przez pokrzywdzonego, czyli oddaniem w tymczasowe władanie sprawcy z zastrzeżeniem, że nie staje się on jej właścicielem lub wyłącznym dysponentem z pominięciem uprawnionego, lecz staje się jedynie jej depozytariuszem mającym szersze lub węższe uprawnienia do np. korzystania z rzeczy lub czerpania z niej pożytków. Jeżeli ów sprawca w takiej konfiguracji działa następnie z zamiarem ostatecznego i nieodwracalnego pozbawienia mienia innej osoby i uczynienia z niego własnej lub innej osoby własności - realizuje znamiona typu z art. 284 § 2 k.k. Ma bowiem dojść do definitywnego oddzielenia uprawnionego od stanowiącej jego własność rzeczy i potraktowania rzeczy jako własnej przez sprawcę. Natomiast zamiar wykorzystania mienia innej osoby w sposób niezgodny z wolą właściciela (np. wyrażoną w umowie) nie jest tożsamy z zamiarem przywłaszczenia. Brak tych elementów nie pozwala na przypisanie przestępstwa przywłaszczenia”.

Wyrok SN z dnia 22 grudnia 2022 r., I KA 10/22

Standard: 78006 (pełna treść orzeczenia)