Wymierzenie grzywny obok kary pozbawienia wolności (art. 309 k.k.)

Stwierdzenie braku podstaw do orzeczenia kary grzywny na podstawie art. 33 § 2 k.k. skutkuje brakiem podstaw do jej orzeczenia na podstawie art. 309 k.k. Tylko bowiem grzywna wymierzona na podstawie art. 33 § 2 k.k. jest „grzywną orzeczoną obok kary pozbawienia wolności” w rozumieniu art. 309 k.k. (zob. wyrok. SA w Katowicach z dnia 24 października 2013 r., II AKa 311/13).

Wyrok SA w Katowicach z dnia 26 kwietnia 2017 r., II AKa 71/17

Standard: 78950 (pełna treść orzeczenia)

Skoro przepis art. 309 k.k. ma charakter przepisu fakultatywnego, to powyższe unormowanie nie może stać się w zadnym razie podstawą sformułowania zarzutu obrazy prawa materialnego.

Ustawodawca w art. 309 k.k. przewidział możliwość orzeczenia grzywny obok kary pozbawienia wolności - w wysokości do 3.000 stawek dziennych - w przypadku popełnienia przestępstw: nadużycia zaufania w obrocie gospodarczym z wyrządzeniem szkody wielkich rozmiarów, oszustwa kredytowego i prania brudnych pieniędzy. Przepis ten nie wprowadza żadnej dodatkowej podstawy orzekania grzywny, a tylko stwarza możliwość zwiększenia wymiar grzywny kumulatywnej (orzekanej obok kary pozbawienia wolności) – w stosunku do jej podstawowego wymiaru określonego w art. 33 § 1 k.k . in

Jeżeli ustawa stwarza tylko możliwość zastosowania określonego przepisu prawa materialnego, to przez niezastosowanie tego przepisu sąd nie dopuszcza się "obrazy" przepisu prawa materialnego (por. np. postanowienia SN: z 7 października 2010 r., II KK 246/10; z 22 grudnia 2010 r., II KK 279/10).

Wyrok SA w Szczecinie z dnia 27 października 2016 r., II AKa 162/16

Standard: 78953 (pełna treść orzeczenia)