Średni i lekki uszczerbek - charakterystyka
Średni i lekki uszczerbek na zdrowiu (art. 157 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Dla przyjęcia kwalifikacji z art. 157 § 1 k.k., poza ustaleniem, że doszło do naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, innego niż określonego w art. 156 § 1 k.k., konieczne jest także ustalenie, że owo naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwały dłużej niż siedem dni, ponieważ brak spełnienia tego znamienia uzasadnia kwalifikację prawną z art. 157 § 2 k.k. – naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwające nie dłużej niż siedem dni są przecież także naruszeniami i rozstrojem zdrowia innymi niż określone w art. 156 § 1 k.k.
Wyrok SN z dnia 8 marca 2023 r., III KK 594/22
Standard: 74258 (pełna treść orzeczenia)
Kodeks karny przewiduje alternatywną realizację znamion średniego i lekkiego uszczerbku na zdrowiu – zarówno jako czynu umyślnego, jak i nieumyślnego. Granicą odpowiedzialności za spowodowanie opisanego w ustawie skutku jest obiektywna przewidywalność jego wystąpienia. W orzecznictwie wskazuje się na konieczność dokonywania tej oceny w odniesieniu do konkretnej sytuacji, przy sięgnięciu do porównywalnego z osobą sprawcy wzorca osobowego: "Sprawcę można obciążyć możliwością przewidywania tylko normalnych, typowych następstw, nie zaś następstw zupełnie wyjątkowych, uwzględniając osobowość sprawcy, jego wiek, doświadczenie życiowe, wykształcenie i poziom intelektualny" (wyr. SN z dnia 20 czerwca 1972 r., V KRN 173/72).
Przestępstwo określone w art. 157 § 2 KK może być popełnione umyślnie zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i z zamiarem wynikowym. Gdy zaś nie jest możliwa rekonstrukcja stanu świadomości sprawcy, przewidywanie sprowadzenia "jakiegoś" skutku musi być ocenione jako zamiar sięgający skutków mniej intensywnych, a zatem decydujący o możliwości postawienia zarzutu z art. 157 § 3 k.k.
Przestępstwo określone w art. 157 § 3 KK charakteryzuje się nieumyślnością. Sprawca popełnia je wówczas, gdy nie ma zamiaru spowodowania skutku, zaś powoduje go w wyniku niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że przewidywał możliwość takiego skutku swojego zachowania albo skutek taki był obiektywnie przewidywalny.
Bez dokładnej analizy, uwzględniającej także stronę podmiotową przestępstwa nie jest możliwa merytoryczna kontrola prawidłowości zaskarżonego rozstrzygnięcia tak co do winy, jak i kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonej czynu. Zatem bez wnikliwego rozważenia przez sąd orzekający okoliczności warunkujących przypisanie oskarżonej występku umyślnego w realiach sprawy niniejszej, sąd odwoławczy nie ma możliwości skontrolowania, czy tok rozumowania skutkujący przypisaniem oskarżonej czynu z art. 157 § 2 k.k. jest prawidłowy.
Wyrok SO Warszawa-Praga z dnia 12 września 2017r., VI Ka 18/17
Standard: 9302