Oszustwo przez zaniechanie
Oszustwo w orzeczniczej praktyce; rodzaje oszustwa Przestępstwa skutkowe popełnione przez zaniechanie (art. 2 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Wprowadzenie w błąd przez zaniechanie – zatajenie istotnych z punktu widzenia decyzji o rozporządzeniu informacji musi występować łącznie z działaniem polegającym na przedstawieniu pokrzywdzonemu lub osobie dokonującej rozporządzenia jego mieniem innych informacji związanych z rozporządzeniem mieniem. W konsekwencji takiego złożonego działania i zaniechania sprawcy po stronie pokrzywdzonego lub osoby dokonującej rozporządzenia jego mieniem powstaje fałszywy obraz rzeczywistości, stanowiący podstawę rozporządzenia.
W przypadku wprowadzenia w błąd przez zaniechanie – zatajenie informacji istotnych z punktu widzenia decyzji o rozporządzeniu – ważne jest to, że pokrzywdzony lub osoba rozporządzająca jego mieniem przed podjęciem przez sprawcę owego złożonego działania i zaniechania nie ma fałszywego wyobrażenia o rzeczywistości istotnej z punktu widzenia decyzji o rozporządzeniu mieniem (zob. wyrok SN z 19.07.2007 r., V KK 384/06). Błąd w postaci fałszywego wyobrażenia o rzeczywistości stanowi zatem w tym przypadku konsekwencję zachowania sprawcy (za M. Dąbrowska-Kardas, P. Kardas [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2022, art. 286).
Wyrok SA w Poznaniu z dnia 25 kwietnia 2022 r., II AKa 207/21
Standard: 78351 (pełna treść orzeczenia)
Przy ocenie zachowania sprawcy, przybierającego postać zaniechania, wymaga odpowiedniego uwzględnienia zasady określonej w przepisie art. 2 k.k. Przyjąć zatem należy, że przewidzianą w art. 286 § 1 k.k. odpowiedzialność za doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem za pomocą wprowadzenia w błąd poprzez zaniechanie powiadomienia jej o zmianach w rzeczywistym stanie rzeczy – inaczej niż w przypadku wyzyskania błędu – ponosi tylko ten, na kim ciążył prawny, szczególny obowiązek ich ujawnienia.
Wracając do realiów sprawy, stwierdzić trzeba, że na oskarżonym tego rodzaju obowiązek nie ciążył ani z mocy przepisów prawa, ani postanowień umownych. Norm tworzących taki obowiązek nie zawierają przepisy określające standardy wykonywania obowiązków członka zarządu (powinność dołożenia staranności wynikającej z zawodowego charakteru swoje działalności – art. 293 § 2 k.s.h.), czy też obowiązki pracownicze (sumienne wykonywanie pracy, dbałość o dobro zakładu pracy, przestrzeganie zasad współżycia społecznego – art. 100 k.p.).
Postanowienie SN z dnia 25 stycznia 2017 r., III KK 331/16
Standard: 78083 (pełna treść orzeczenia)