Fakultatywny zakaz prowadzenia pojazdów określonego rodzaju (art. 42 § 1 k.k.)
Zakaz prowadzenia pojazdów (art. 39 pkt 3 k.k. i art. 42 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Sąd orzeka o zakazie prowadzenia pojazdów, określając jednocześnie jakiego rodzaju pojazdów zakaz dotyczy i dopiero to orzeczenie sądu stanowi podstawę do cofnięcia uprawnień do ich prowadzenia w orzeczonym zakresie przez właściwy organ administracji. Organ ten nie może przy tym rozszerzyć ani zawęzić orzeczonego przez sąd zakazu.
Orzeczenie przez sąd środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych określonego rodzaju nie narusza przepisów ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (Dz.U. z 2011 r., Nr 30, poz. 151 t.j. ze zm.).
Art. 42 k.k. wyznacza faktyczną dolegliwość karną, jak również realizuje funkcję prewencyjną zakazu, która wyraża się w zapewnieniu bezpieczeństwa na drogach. Ustawa o kierujących pojazdami, stanowiąc akt administracyjny, którego zasadniczym celem jest regulacja problematyki technicznej sfery ruchu drogowego w odniesieniu do kierujących pojazdami, dopiero wtórnie może być rozpatrywana jako akt powołany w celu realizacji funkcji prewencyjnej w zakresie bezpieczeństwa na drogach między innymi w stosunku do sprawców przestępstw przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji.
Postanowienie SN z dnia 26 lutego 2014 r., I KZP 29/13
Standard: 40198 (pełna treść orzeczenia)
W wyroku z dnia 5 maja 2009r., IV KK 432/08 SN stwierdzając że, żadne reguły interpretacyjne, w tym odwołanie się do treści art. 42 § 1 k.k., nie upoważniają do ograniczenia zakresu orzeczonego zakazu tylko do miejsc określonych w dyspozycji art. 178a § 2 k.k. tj. dróg publicznych i stref zamieszkania. Zdaniem Sądu Najwyższego określenie rodzaju pojazdów, o którym mowa w art. 42 § 1 k.k., może nastąpić przez wskazanie strefy, której zakaz dotyczy (lądowa), jak i napędu (mechaniczny i niemechaniczny).
Orzeczony wobec oskarżonego zakaz, nie ograniczający się do dróg publicznych i stref zamieszkania, spełniać ma, oprócz funkcji represyjnej i prewencyjnej również funkcję ochrony bezpieczeństwa w komunikacji. Funkcja ochronna ma być realizowana we wszystkich miejscach, gdzie odbywa się ruch lądowy. Interpretacja pojęcia użytego dla określenia zakresu orzeczonego zakazu, nawiązująca do poglądów wypracowanych na gruncie przepisu treści przepisu art. 177 § 1 k.k., pozwala na stwierdzenie, że ruchem lądowym jest nie tylko ruch na drogach publicznych, w strefach zamieszkania, ale również ruch w miejscach dostępnych dla powszechnego użytku ( por. uchwała SN z 14 września 1972 r., VI KZP 33/72; wyrok SN z 5 grudnia 1995 r., WR 186/95; wyrok SN z 11 października 2000 r., IV KKN 250/2000). Do miejsc takich w pierwszej kolejności zaliczają się drogi wewnętrzne określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r. Nr 204, poz. 2086 ze zm.).
Do miejsc dostępnych dla ruchu pojazdów nie mogą natomiast zostać zaliczone miejsca, w których nie odbywa się ruch ogólnodostępny, a jedynie w danym miejscu dopuszczone jest do ruchu wąskie grono osób. Za takie miejsce nie może być uznane podwórko - por. postanowienie SN z 20 sierpnia 1976 r., VII KZP 11/76.
Wyrok SO w Zamościu z dnia 16 grudnia 2013 r., II Ka 607/13
Standard: 7449 (pełna treść orzeczenia)