Zaliczenie okresu rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy na poczet orzeczonego zakazu (art. 63 § 4 k.k.)

Na poczet orzeczonego środka karnego zakazu prowadzenia pojazdów (art. 39 pkt 3 k.k.) podlega zaliczeniu, na podstawie art. 63 § 2 k.k., także okres rzeczywistego zatrzymania prawa jazdy lub innego dokumentu uprawniającego do prowadzenia pojazdów, stosowanego na podstawie art. 137 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 135 ust. 1 pkt 1 lit. a i pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.); rozstrzygnięcie w tym przedmiocie powinno być zawarte w wyroku (art. 413 § 1 pkt 2 k.p.k.), a jeżeli wyrok nie zawiera tego rozstrzygnięcia, sąd podejmuje je postanowieniem na posiedzeniu (art. 420 § 1 k.p.k.).

Celem zatrzymania prawa jazdy w trybie art. 137 ust. 1 pkt 1 p.r.d., a więc w przypadkach uzasadnionego podejrzenia, że kierujący znajduje się w stanie nietrzeźwości lub po użyciu alkoholu albo podobnie działającego środka oraz uzasadnionego podejrzenia, że kierowca popełnił przestępstwo lub wykroczenie, za które może być orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów, jest niezwłoczne wykluczenie z ruchu kierującego, który stwarza dlań zagrożenie oraz zabezpieczenie wykonania przyszłego zakazu prowadzenia pojazdów. 

Taki pogląd co do prawnego charakteru omawianego środka został przez Sąd Najwyższy wyrażony już w uchwale z dnia 14 września 1990 r., V KZP 21/90, i choć sformułowano go na gruncie poprzednio obowiązującego (odmiennego) stanu prawnego, nie stracił on aktualności i jest powszechnie akceptowany w doktrynie.

Uchwała SN z dnia 25 lutego 2009 r., I KZP 33/08

Standard: 40199 (pełna treść orzeczenia)