Przesłanka „kary podlegające wykonaniu" (art. 85 § 2 k.k.)

Koniecznym warunkiem orzekania kary łącznej jest, aby te łączone kary lub kary łączne podlegały wykonaniu. Oznacza to, że niezbędne jest to, by kary te na dzień orzekania kary łącznej mogły być wykonane w całości lub w części, w sposób określony dla danej kary w Kodeksie karnym wykonawczym.

Wydanie prawomocnego postanowienia o umorzeniu kary grzywny oznacza, że kara ta nie będzie wykonywania (zob. postanowienie SN z dnia 7 lutego 2013 r., II KK 144/12). W związku z powyższym, połączenie kar łącznych grzywny nie było dopuszczalne w niniejszej sprawie, gdyż te kary nie podlegały już wykonaniu

Wyrok SN z dnia 21 listopada 2018 r., III KK 626/18

Standard: 76140 (pełna treść orzeczenia)

Art. 85 § 2 k.k. wskazuje, że podstawą kary łącznej mogą być wyłącznie kary podlegające wykonaniu – w całości lub w części. Rację mają ci przedstawiciele doktryny, którzy zauważają, iż ten warunek przewidziany w art. 85 § 2 k.k. należy rozumieć jako specyficznie ujętą przesłankę negatywną, której cel sprowadza się do wyłączenia możliwości orzekania kary łącznej na podstawie kar, które zostały już w całości wykonane lub które nie zostały wykonane w całości, lecz ze względu na aktualizację określonych przesłanek stały się karami, których wykonanie nie jest już możliwe, np. karami, wobec których upłynął przed rozważeniem możliwości orzeczenia kary łącznej termin przedawnienia wykonania (art. 103 k.k.). W konsekwencji ów użyty w art. 82 § 2 k.k. zwrot „kary podlegające wykonaniu” należy rozumieć szeroko jako sformułowanie odnoszące się do wypadków: gdy za pozostające w wieloczynowym zbiegu przestępstwa wymierzono nieprawomocnie kary; gdy za pozostające w zbiegu przestępstwa orzeczono kary prawomocnie, lecz w stosunku do żadnej z nich nie została rozpoczęta procedura wykonania; gdy za pozostające w zbiegu przestępstwa orzeczono prawomocnie kary, z których w stosunku do jednej rozpoczęto proces wykonania, który jednak nie został zakończony; gdy za pozostające w zbiegu przestępstwa orzeczono prawomocnie kary, w stosunku do których nie rozpoczęto procesu ich wykonania i jednocześnie nie zaktualizowały się przesłanki dezaktualizujące prawną możliwość ich wykonania, w tym w szczególności nie upłynął okres przedawnienia ich wykonania.

W rozumieniu art. 85 § 2 k.k. kara nie podlega wykonaniu, gdy: skazany faktycznie odbył ją w całości, w świetle obowiązujących przepisów należy uważać ją za wykonaną w całości (art. 82 § 1 k.k.; art. 202b § 3 k.k.w.), wykonanie jej uległo przedawnieniu (art. 103 § 1 k.k.), została w całości albo w pozostałej jeszcze do odbycia części darowana w ramach aktu łaski, skazany został zwolniony z reszty kary ograniczenia wolności i uznano ją za wykonaną (art. 83 k.k.), skazany został warunkowo zwolniony z odbycia reszty kary pozbawienia wolności (art. 77 § 1 k.k., art. 155 § 1 k.k.w., art., 202a § 2 k.k.w.), chyba, że to warunkowe zwolnienie następnie odwołano.

Trafna jest zatem argumentacja zaprezentowana przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 24 marca 2016 r., II AKa 27/16, w którym Sąd ten stwierdził, że: „Sformułowanie "podlegające wykonaniu (...) kary (...)", użyte w treści art. 85 § 2 k.k., należy interpretować jako odnoszące się do tych dolegliwości, które mają zostać, a nie zostały jeszcze wykonane, a zatem są to in concreto te kary, w stosunku do których nie została zakończona procedura ich wykonania. Skoro podstawę zawieszenia postępowania wykonawczego (art. 15 § 2 k.k.w.) mogą stanowić tylko przeszkody faktyczne uniemożliwiające prowadzenie go, nie zaś przeszkody procesowe, to zawieszenie postępowania wykonawczego jest dla regulacji przewidzianej w art. 85 § 2 k.k. irrelewantne, albowiem wykonanie kary, objętej takim postępowaniem, pozostaje nadal nieuchronne. Wprawdzie zawieszenie postępowania wykonawczego powoduje wstrzymanie takiego postępowania, to jednak nie niweczy go, gdyż usunięcie przeszkody zobowiązuje sąd do niezwłocznego podjęcia postępowania, a zatem następuje jedynie przesunięcie w czasie momentu wykonania kary.”

Postanowienie SN z dnia 26 września 2018 r., IV KK 380/18

Standard: 74220 (pełna treść orzeczenia)