Groźba karalna podczas ulicznej pyskówki

Materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na jednoznaczne odtworzenie treści słów, które oskarżony wypowiadał do pokrzywdzonego. Nie ulega wątpliwości, że między oskarżonym a pokrzywdzonym doszło do ostrej wymiany zdań, podczas której padały słowa obraźliwe. Obaj uczestnicy byli zdenerwowani, pod wpływem emocji, przy czym, jak ustalono, faktycznie większą agresją wykazywał się oskarżony. Nie jest to jednak jednoznaczne ze stwierdzeniem, że oskarżony groził w rozumieniu dyspozycji art. 190 § 1 kk. Świadek zeznał, że słyszał tylko, że oskarżony mówił do pokrzywdzonego, że go „urządzi, załatwi”.

W tej sytuacji nie można przyjąć, że wypowiedzi oskarżonego, jakkolwiek mogły być rozumiane jako groźby w potocznym rozumieniu tego słowa, były groźbą popełnienia przestępstwa. W realiach niniejszej sprawy, trudno jest również uznać, że słowa wypowiadane przez oskarżonego wywołały u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę spełnienia groźby. Pokrzywdzony, co prawda zeznał, że czuje się zagrożony, a nawet wystąpił z wnioskiem o zastrzeżenie adresu, niemniej z jego zachowania w dniu zdarzenia nie sposób tego dowieść. Przede wszystkim, uwagę zwraca fakt, iż po pierwszej utarczce słownej pomiędzy obydwoma mężczyznami, która miała miejsce bezpośrednio po zajęciu miejsca parkingowego, a przed udaniem się oskarżonego do sklepu, pokrzywdzony nie odjechał, ale pozostawał wraz ze swoim samochodem przy samochodzie oskarżonego. Także później, kiedy oskarżony. wrócili ze sklepu, pokrzywdzony zdawał się nie wykazywać oznak strachu. Pokrzywdzony sam przyznał, że wysiadł z samochodu i kierował wobec oskarżonego słowa obelżywe. W świetle powyższego, Sąd powziął wątpliwości co do rzeczywistej treści i znaczenia słów wypowiadanych przez oskarżonego w czasie i miejscu objętym aktem oskarżenia oraz co do wystąpienia skutku w postaci wystąpienia po stronie pokrzywdzonego obawy spełnienia groźby. Sąd wyczerpał również inicjatywę dowodową w tym zakresie. Wszyscy świadkowie zdarzenia zostali bowiem przesłuchani i podają rozbieżne wersje. Zgodnie z art. 5 § 2 kpk, wszelkie nie dające się usunąć wątpliwości, rozstrzyga się na korzyść oskarżonego. W związku z powyższym, należało uniewinnić S. R. od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 kk.

Wyrok SR dla m. st. Warszawy z dnia 3 grudnia 2014 r., IV K 680/11

Standard: 6077 (pełna treść orzeczenia)