Znieważenie funkcjonariusza podczas policyjnej interwencji zmierzającej do ograniczenia spontanicznych i pokojowych zgromadzeń

Słusznie Sądy obu instancji w świetle dowodów zwłaszcza dowodów z nagrań przebiegu zgromadzenia nie dopatrzyły się w zachowaniu oskarżonej – w czasie podjętej wobec niej interwencji – aktów szarpania, odpychania, czy znieważania funkcjonariuszy Policji. Zarejestrowane we fragmencie nagrań wskazanych w apelacji prokuratora zachowania K.A. w żadnym wypadku nie dawały podstaw do takiej oceny prawnokarnej, jak to przyjęte zostało we wniosku inicjującym postępowanie sądowe. Niewątpliwe jest również to, że niewłaściwa i nieadekwatna reakcja funkcjonariuszy Policji na zachowanie uniewinnionej, prezentującej wyłącznie swoje przekonania w istotnej z punktu widzenia społecznego kwestii publicznej, w pokojowej formie, w zgodzie z prawem, została niebezpodstawnie odebrana przez uniewinnioną jako bulwersująca i wprowadziła ją w stan wzburzenia wynikający z niesłusznego ograniczenia wolności gromadzenia się, w którym to stanie K.A. rzeczywiście użyła wobec interweniujących dwóch sformułowań wskazanych przez oskarżyciela publicznego. Zachowanie to jednak słusznie zostało uznane przez Sąd pierwszej instancji jako prezentujące znikomy ładunek społecznej szkodliwości, a to przez uwzględnienie, w zgodzie z treścią art. 115 § 2 k.k., całokształtu okoliczności przedmiotowych czynu, na które składały się także takie elementy – charakteryzujące sytuację, w jakiej doszło do czynu, jak czas i miejsce, czy zachowanie się pokrzywdzonych (por. P. Daniluk [w:] R.A. Stefański [red.], Kodeks karny. Komentarz do art. 115, Warszawa 2021, teza 13). Podjęcie – w czasie realizacji przez uniewinnioną przynależnych jej konstytucyjnych uprawnień – policyjnej interwencji zmierzającej do ograniczenia tych praw, nieznajdującej uzasadnienia prawnego, mającej charakter restryktywny i naruszający jej godność osobistą, nakazywało przyjęcie, że określona, silna reakcja emocjonalna, której określone skutki zewnętrzne – niemieszczące się jednak w ustawowych znamionach umyślnego znieważenia funkcjonariusza, czy umyślnego naruszenia jego nietykalności cielesnej – mają w demokratycznym państwie prawa charakter usprawiedliwiony, co nie może pozostać bez znaczenia z punktu widzenia odpowiedzialności karnej stanowiącej ultima ratio odpowiedzialności obywatela. Wszystkie te okoliczności znalazły w niniejszej sprawie właściwe odzwierciedlenie w trafnym wyroku Sądu odwoławczego.

Wyrok SN z dnia 7 grudnia 2021 r., II KK 461/21

Standard: 83365 (pełna treść orzeczenia)