Przestępstwa kierunkowe

W nauce prawa karnego wskazuje się, że przestępstwami (lub wykroczeniami) kierunkowymi są przestępstwa znamionujące się motywem, rozumianym jako cel działania, których cechą charakterystyczną jest nastawienie woli sprawcy w określonym kierunku; w których sprawca dąży wprost do osiągnięcia określonego rezultatu; w których ustawodawca wyraźnie wprowadza do znamion czynu cel lub motywację.

Przestępstwa (wykroczenia) kierunkowe cechują się pewnymi odrębnościami zarówno na gruncie ich bezprawności, rozumianej kontekstowo jako niezgodność z normami prawa karnego, jak i w zakresie ich strony podmiotowej czyli stosunku intelektualno-psychicznego sprawcy do popełnianego czynu. Te odrębności polegają na tym, że elementy subiektywne, takie jak podjęcie działania w celu przywłaszczenia rzeczy, osiągnięcia korzyści majątkowej, współwyznaczają treść normy sankcjonowanej. Oznacza to, że w razie ich niewystąpienia czyn traci swój bezprawny charakter. Odrębności przestępstw (wykroczeń) kierunkowych w zakresie strony podmiotowej sprowadzają się zaś do odrzucenia możliwości ich popełnienia w zamiarze ewentualnym lub nieumyślnie.

Wyrok SN z dnia 20 lutego 2018 r., SNO 37/17

Standard: 29087 (pełna treść orzeczenia)