Powszechny charakter przestępstwa z art. 306 k.k.
Fałszowanie znaków identyfikacyjnych (art. 306 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zdanie odrębne do SSO Marcina Świerka
Osoba nieuczestnicząca w obrocie gospodarczym, korzystająca z towaru lub urządzenia na własny użytek nie może być podmiotem przestępstwa z art. 306 kk
Uważam za trafny pogląd, że przedmiotem ochrony, do którego odnosi się art. 306 kk jest prawidłowość obrotu gospodarczego (tak W. Wróbel w: Kodeks karny. Część szczególna, Tom III, 4 wydanie Warszawa 2016, t. 1 do art. 306). Akceptuję również stanowisko zgodnie z którym posiadacz towaru lub urządzenia niebędący profesjonalnym uczestnikiem obrotu gospodarczego nie jest podmiotem zdatnym do ponoszenia odpowiedzialności nawet wtedy, kiedy przerabia znak identyfikacyjny i to nawet z zamiarem wprowadzenia towaru do obrotu cywilnoprawnego (por. W. Wróbel, op.cit, t. 6 do art. 306 i cytowane tam orzeczenie; M. Bojarski w: Kodeks karny. Komentarz pod redakcją M. Filara, 5 wydanie Warszawa 2016, t. 2 do art. 306; H. Hryniewicz w: System prawa karnego, przestępstwa przeciwko mieniu i gospodarcze, t. 9 Warszawa 2011, str. 746 i 747; I. Sepioło w: System prawa handlowego, t. 10, prawo karne gospodarcze, Warszawa 2012, str. 522 – 524).
Wyrażone w uchwale z 26 września 2002 r. stanowisko Sądu Najwyższego, iż przy analizie art. 306 kk nie zachodzi potrzeba ustalenia podmiotu przestępstwa za pomocą innych reguł niż wykładni językowej, i że „podmiotem może być każdy, kto usuwa, podrabia lub przerabia znak identyfikacyjny, datę produkcji lub datę przydatności towaru lub urządzenia, i to nie tylko wtedy, gdy są, mają albo mogą być one przedmiotem obrotu, ale także przedmiotem korzystania (używania)” jest oczywiście nietrafne, a jego konsekwencje prowadzą do rezultatów absurdalnych. Posługując się przykładem, bo to najlepiej uplastyczni konsekwencje akceptacji uchwały Sądu Najwyższego, wskazuję, iż osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, która po zakupie przez siebie do własnego mieszkania, na własny użytek pralki, usuwa z niej po trzech latach jej używania znak identyfikacyjny, popełniałaby przestępstwo z art. 306 kk. Z kolei amator jogurtu naturalnego, który celem jego konsumpcji usuwa wieczko na którym znajduje się data przydatności tegoż towaru popełniałby według Sądu Najwyższego przestępstwo. Oczywistym jest, że takie przykłady można mnożyć i w związku z tym równie jasne jest, iż wykładnia językowa przepisu prowadzi do – najoględniej rzecz ujmując – rezultatów niezadawalających.
Wyrok SO w Rzeszowie z dnia 13 września 2016 r., II Ka 321/16
Standard: 78974 (pełna treść orzeczenia)
Literalne brzmienie art. 306 k.k. wskazuje, że sprawcą tego przestępstwa może być każdy (vide. uchwała SN z dnia 26 września 2002 r., I KZP 25/02). Językowa wykładania nakazuje zatem uznać, że jest to przestępstwo powszechne, którego sprawcą może być każda osoba.
Z uwagi na umieszczenie tego przepisu w rozdziale pt.: „Przestępstwa przeciwko obrotowi gospodarczemu” zagadnienie podmiotu przestępstwa z art. 306 k.k. wywołuje pewne interpretacyjne kontrowersje. Istnieje pogląd (zob. m.in. W. Wróbel Komentarz do art. 306 Kodeksu karnego [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., A. Zoll (red.), Zamykacze 2006), że sprawcą czynu z art. 306 k.k. może być tylko ten, kto jest profesjonalnym uczestnikiem obrotu gospodarczego. Warto jednak zauważyć, że przyjęcie takiego kręgu zdatnych podmiotów jest funkcją wąskiego ujmowania przedmiotu ochrony, co - jak się wydaje - nie jest trafne. Językowa wykładnia tego przepisu nie daje bowiem podstaw do takiego zawężenia podmiotu omawianego czynu (por. M. Kulik, Komentarz do art. 306 Kodeksu karnego [w:] Kodeks karny. Komentarz, M. Mozgawa (red.), WK 2015).
Wywodzenie szczególnych cech podmiotu przestępstwa z jego umiejscowienia w kodeksie karnym (w określonym jego rozdziale), oznacza niczym nieuzasadnione przyznanie pierwszeństwa pozajęzykowym metodom wykładni, zaś przyjęcie powszechnego charakteru tego przestępstwa nie przekreśla uznania obrotu gospodarczego za przedmiot jego ochrony (vide. uchwała SN z dnia 26 września 2002 r., I KZP 25/02). Wypada przypomnieć, że określone przestępstwo może naruszać nie tylko jedno dobro prawne. Treść tytułu rozdziału części szczególnej Kodeksu karnego wskazuje jedynie dobro chronione wszystkimi przepisami zamieszczonymi w danym rozdziale, pomijając przy tym zbliżone lub inne - obok głównego - przedmioty ochrony.
Wyrok SA w Białymstoku z dnia 18 sierpnia 2016 r., II AKa 91/16
Standard: 78965 (pełna treść orzeczenia)