Kara grzywny w stawkach dziennych (art. 23 k.k.s.)

W świetle dyspozycji art. 23 § 3 k.k.s. zasadne jest stwierdzenie, że punkt wyjścia limitujący dolną granicę stawki dziennej grzywny - orzekanej za przestępstwo skarbowe - stanowi kwota minimalnego wynagrodzenia obowiązująca w czasie popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu (por. wyrok SN z dnia 5 listopada 2008 r., V KK 116/08, wyrok SN z dnia 28 czerwca 2012 r., III KK 397/11)

Wyrok SN z dnia 12 marca 2019 r., V KK 93/18

Standard: 39718 (pełna treść orzeczenia)

Zgodnie z wyrażoną w art. 20 § 1 k.k.s. zasadą autonomiczności unormowań ogólnych Kodeksu karnego skarbowego, do przestępstw skarbowych nie mają zastosowania przepisy części ogólnej, za wyjątkiem przepisów wskazanych w art. 20 § 2 k.k.s. W tym kontekście należy stwierdzić, że kwestia ustalania wymiaru grzywny, w tym określenia wysokości stawki dziennej grzywny, została uregulowana autonomicznie w art. 23 k.k.s., a zatem w odniesieniu do przestępstw skarbowych nie ma zastosowania art. 33 k.k., co koresponduje z brakiem odesłania do stosowania tego przepisu w art. 20 § 2 k.k.s. Przepis art. 23 § 3 k.k.s. stanowi natomiast, że stawka dzienna grzywny nie może być niższa od jednej trzydziestej części minimalnego wynagrodzenia ani też przekraczać jej czterystukrotności. Minimalne wynagrodzenie, o którym mowa w tym przepisie, to zgodnie z art. 53 § 4 k.k.s. wynagrodzenie za pracę ustalone na podstawie ustawy z dnia 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. z 2017 r. poz. 847 oraz z 2018 r. poz. 650).

W orzecznictwie wskazuje się, że punktem wyjścia limitującym dolną granicę stawki dziennej grzywny orzekanej za przestępstwo skarbowe jest kwota minimalnego wynagrodzenia, obowiązująca w czasie popełnienia przypisanego oskarżonemu czynu. W wypadku czynu ciągłego czas ten wyznaczany jest datą ostatniego z podjętych przez oskarżonego działań, składających się na przestępstwo kwalifikowane z art. 12 k.k. lub art. 6 § 2 k.k.s. (wyrok SN z dnia 28 czerwca 2012 r., III KK 397/11; zob. wyrok SN z dnia 10 listopada 2011 r., II KK 259/11; wyrok SN z dnia 5 listopada 2008 r., V KK 116/08; postanowienie SN z dnia 27 września 2011 r., III KK 89/11).

Wyrok SN z dnia 5 marca 2019 r., IV KK 551/17

Standard: 39716 (pełna treść orzeczenia)