Pojęcia dłużnik/wierzyciel na gruncie czynów popełnionych na szkodę wierzyciela (art. 300 - 302 k.k. i art. 308 k.k.)
Klauzula odpowiedzialności zastępczej z tytułu zajmowania się sprawami innego podmiotu (art. 308 k.k.) Działanie na szkodę wierzycieli (art 300 k.k.) Wyprowadzenie majątku do nowoutworzonej jednostki (art. 301 k.k.) Zaspokojenie niektórych wierzycieli w razie grożącej niewypłacalności lub upadłości (art. 302 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Jak już to zasygnalizowano, brak jest podstaw do zawężania kręgu podmiotów omawianego przestępstwa przez pryzmat określenia tytułu rozdziału, w którym znajduje się dany typ czynu zabronionego. Przepis art. 300 § 1 k.k. verba legis nie zawiera znamienia określającego indywidualną cechę podmiotu przestępstwa ani też nie dookreśla szczególnego statusu wierzyciela jako osoby mającej prowadzić działalność gospodarczą, a to literalne brzmienie danego unormowania powinno być podstawą dla rekonstrukcji znamion danego typu czynu zabronionego. Odwoływanie się do rodzajowego przedmiotu ochrony w procesie wykładni ma co do zasady jedynie charakter pomocniczy i może doniosłe w przypadku występujących wątpliwości interpretacyjnych na gruncie danego przepisu.
Wyrok SN z dnia 20 marca 2024 r., IV KK 32/24
Standard: 79064 (pełna treść orzeczenia)
Dla kwestii odpowiedzialności na podstawie przepisów art. 300 bez znaczenia jest okoliczność jakie jest źródło stosunku zobowiązaniowego między dłużnikiem a wierzycielem, w szczególności może chodzić o stosunek zobowiązaniowy powstały na skutek oddania przedmiotów na przechowanie osobie godnej zaufania, w trybie określonym art. 228 § 1 lub 2 k.p.k., zauważa: „ W istocie jednak z punktu widzenia przepisów art. 300 jako podstawy odpowiedzialności karnej jest to możliwość czysto teoretyczna, gdyż jakkolwiek zdarzenie, o którym mowa, czyni osobę godną zaufania dłużnikiem Skarbu Państwa, to jednak przedmiot oddany tej osobie na przechowanie nie staje się przez to składnikiem jej majątku, a komentowane przepisy wymagają, aby czynność wykonawcza miała za przedmiot składnik „swojego majątku”, nie zaś majątku kogokolwiek innego. Oceny tej nie zmienia w niczym wzgląd na unormowanie art. 308, gdyż osoba godna zaufania, której oddano przedmioty na przechowanie w trybie określonym w art. 228 § 1 lub 2 k.p.k., nie należy do kategorii osób wymienionych w art. 308 k.k. (Komentarz Andrzeja Zolla (red.), Kodeks karny. Część szczególna. Tom III.; WK 2016; do art. 300 k.k., teza 20).
Wyrok SA w Gdańsku z dnia 4 stycznia 2021 r., II AKa 217/19
Standard: 78888 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 23370
Standard: 23371
Standard: 78892