Rozgraniczenie środków probacyjnych od środków karnych (art. 67 § 3 k.k.)

Art. 67 § 3 k.k. czyni wyraźne rozróżnienie między obowiązkami (do których zalicza naprawienie szkody oraz obowiązki wymienione w art. 72 pkt 1-3, 5 lub 7a k.k.) a środkami karnymi (świadczeniem pieniężnym wymienionym w art. 39 pkt 7 k.k. oraz zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych wymienionym w art. 39 pkt 3 k.k.). Do spostrzeżenia tego wyraźnie upoważnia użycie przez ustawodawcę w przepisie art. 66 § 3 k.k. po spójniku „a” partykuły „ponadto” (por. wyrok SN z dnia 4 grudnia 2003 r., WA 55/03, OSNKW 2004, z. 2. poz. 21), rozgraniczającej środki probacyjne od środków karnych. 

Uchwała SN z dnia 23 maja 2006 r., I KZP 6/06

Standard: 35586 (pełna treść orzeczenia)

Z wykładni językowej art. 67 § 3 k.k. jednoznacznie wynika, że przepis ten wyraźnie czyni rozróżnienie między obowiązkami (do których zalicza zobowiązanie sprawcy do naprawienia szkody w całości lub w części oraz zobowiązanie skazanego do informowania sądu lub kuratora o przebiegu okresu próby; przeproszenia pokrzywdzonego; wykonywania obowiązku łożenia na utrzymanie innej osoby i powstrzymywania się od nadużywania alkoholu lub używania innych środków odurzających) a środkami karnymi (tj. świadczeniem pieniężnym wymienionym w art. 39 pkt 7 k.k. oraz zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych wymienionym w art. 39 pkt 3 k.k.). O tym, że tak jest świadczy użyta po spójniku „a” partykuła „ponadto”, która nawiązując do wcześniej wymienionych obowiązków, wprowadza jednak odrębne od nich środki karne. Według M. Bańko: Inny słownik języka polskiego, Warszawa 2000, s. 176, słowem „ponadto” wprowadza się nową informację na omawiany temat. Identycznie rozumie tę partykułę S. Dubisz: Uniwersalny słownik języka polskiego, Warszawa 2003, s. 661, gdy stwierdza, że następuje wówczas wprowadzenie nowej informacji: „oprócz tego”, „poza tym”.

Tak więc, partykuła „ponadto” w art. 67 § 3 k.k. rozgranicza środki probacyjne od środków karnych. Rozgraniczenie to ma szalenie istotne znaczenie, bowiem w sytuacji nałożenia obowiązków probacyjnych sąd zobowiązany jest do określenia czasu i sposobu ich wykonania – art. 74 § 1 k.k., natomiast przy orzeczeniu środków karnych tak postąpić nie może, bowiem żaden przepis materialnoprawny nie daje mu ku temu podstaw.

Wyrok SN z dnia 4 grudnia 2003 r., WA 55/03

Standard: 35454 (pełna treść orzeczenia)