Groźby sprawcy rozboju mające na celu zapewnienie sobie bezkarności (art. 245 k.k.)

Zastrzeżenia co do niemożności uznania za czyny współukarane następcze zachowań realizujących znamiona przestępstwa z art. 245 k.k. należy niewątpliwie odnieść do tych czynów z art. 245 k.k., które nie zostały popełnione w stosunku do świadków – pokrzywdzonych przestępstwem bezpośrednio po jego dokonaniu.

Sprawca rozboju, który bezpośrednio po dokonaniu tego czynu wypowiada pod adresem pokrzywdzonego groźby mające na celu zapewnienie sobie bezkarności, dopuszcza się współukaranego czynu następczego w stosunku do przestępstwa z art. 280 k.k.

W konsekwencji przypisane oskarżonym przestępstwo z art. 245 k.k. stanowi czyn współukarany następczy, pochłonięty przez przestępstwo rozboju.

Konstrukcja czynów współukaranych oznacza niedopuszczalność skazania oskarżonego odrębnie za czyn główny i czyn współukarany, ale przecież nie tylko w tym samym wyroku, co oznaczać musi niedopuszczalność wszczęcia i toczenia się odrębnego postępowania karnego o czyn współukarany w sytuacji przypisania oskarżonemu czynu głównego.

Negatywne przesłanki procesowe określa przepis art. 17 § 1 k.p.k., przy czym tylko przesłanka z punktu 11 może tu znaleźć zastosowanie. Jeżeli zatem to przepis art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k. stanowić będzie podstawę odmowy wszczęcia lub umorzenia postępowania o czyn współukarany w sytuacji prawomocnego przypisania sprawcy w innym postępowaniu czynu głównego, to brak jest jakichkolwiek przesłanek do innego postąpienia w sytuacji błędnego objęcia aktem oskarżenia czynu głównego i czynu współukaranego. Wskazane wyżej argumenty przemawiają za przyjęciem stanowiska, że postępowanie karne o czyn współukarany podlega umorzeniu na podstawie art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k.

Wyrok SA w Katowicach z dnia 25 czerwca 2015 r., II AKa 192/15

Standard: 14714 (pełna treść orzeczenia)