Zbiegnięcie z miejsca wypadku i nie udzielenie pomocy w warunkach określonych w art. 162 § 1 k.k.
Zbiegnięcie z miejsca wypadku (art. 178 k.k.) Zbieg przestępstw i wykroczeń komunikacyjnych Nieudzielenie pomocy człowiekowi znajdującemu się w bezpośrednim niebezpieczeństwie (art. 162 k.k.)
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Nie udzielenie pomocy w warunkach określonych w art. 162 § 1 k.k. stanowi odrębne przestępstwo, które pozostawać może - w wypadku sprawcy przestępstwa określonego w art. 177 k.k. - jedynie w zbiegu realnym.
Wyrok SN z dnia 18 maja 2009 r., III KK 22/09
Standard: 42699 (pełna treść orzeczenia)
Sprawca wypadku ponosi także - w razie nieudzielenia pomocy ofierze wypadku odpowiedzialność za pozostające w zbiegu realnym przestępstwo z art. 164 § 1 k.k. [art. 162 § 1 k.k.].
Dokonanie w analizowanym przypadku redukcji ocen i przyjęcie tezy o braku możliwości odpowiedzialności sprawcy wypadku z art. 164 § 1 k.k. [art. 162 § 1 k.k.] prowadziłoby do szeregu konsekwencji, których nie sposób wręcz zaakceptować. Rezultaty dokonywanej wykładni nie mogą zaś prowadzić do paradoksów.
Przykładowo, w sytuacji, gdy kierowca jedzie z pasażerem, powoduje wypadek i obaj nie udzielają pomocy, kierowca byłby w znacznie korzystniejszej sytuacji niż pasażer. Wprawdzie obaj odpowiadaliby za występek zagrożony karą pozbawienia wolności w tych samych granicach, ale kierowca za przestępstwo nieumyślne (ze wszystkimi tego konsekwencjami w zakresie szerszych możliwości warunkowego zawieszenia kary, uprzywilejowanych warunków przedterminowego zwolnienia, braku obaw o przyjęcie recydywy czy to w stosunku do czynów ewentualnie popełnionych w przeszłości, czy do czynów, które mogą nastąpić w przyszłości), pasażer zaś za umyślne.
Zwolennicy twierdzenia, że decydować powinna - ad casum - analiza stanu faktycznego, dająca podstawę oceny, czy należy skazać za oba zbiegające się przestępstwa, a następnie wymierzyć karę łączną, czy też ze względu na różnicę stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynów wystarczy skazać za jedno z przestępstw, a drugie uznać za przestępstwo współukarane, nie dostrzegają, że do dokonania stosownych ocen materialnoprawnych upoważniony byłby nie tylko niezawisły sąd. Jeśli dopuści się - co do zasady - stosowanie w omawianych sytuacjach redukcji ocen, a jako kryterium tej redukcji przyjmie się "ważenie" stopnia społecznego niebezpieczeństwa czynów, to do dokonywania tych ocen uprawniony byłby "w pierwszej kolejności" (to jest jeszcze przed wniesieniem aktu oskarżenia) prokurator. Zgodnie z zasadą skargowości, sąd nie mógłby zaś skazać - nawet gdyby jego własna ocena była diametralnie odmienna - za dwa odrębne przestępstwa w sytuacji, gdyby prokurator dokonał już takiej redukcji, a w opisie zarzucanego czynu pominął te elementy zachowania sprawcy, które uznał za "uprzednie" lub "następcze", eksponując je jedynie jako okoliczności obciążające w uzasadnieniu wniesionej skargi publicznej.
Uchwała SN z dnia 12 kwietnia 1995 r., I KZP 2/95
Standard: 43092 (pełna treść orzeczenia)