Zmuszenie do naprawienia szkody

Zmuszenie do naprawienia szkody nawet przy użyciu niebezpiecznego narzędzia nie może być uznane za przestępstwo rozboju lub wymuszenia rozbójniczego, sprawca bowiem działa w innym zamiarze.

 O ile w razie rozboju lub wymuszenia rozbójniczego sprawca działa w zamiarze zawładnięcia cudzej rzeczy i jej przywłaszczenia, o tyle w omawianym wypadku oskarżony działał po to, by zmusić świadka Annę M. do naprawienia szkody powstałej w czasie wykonywania przez nią obowiązków dozorcy. Różnica zatem tkwi w stronie podmiotowej - w zamiarze sprawcy.

Nie można zatem uznać, że oskarżony w konkretnych warunkach dopuścił się przestępstwa rozboju lub wymuszenia rozbójniczego, skoro przyjął tylko niewłaściwą drogę dochodzenia - naprawienia wyrządzonej mu szkody. Działanie oskarżonego, jako samowolne i bezprawne zmuszenie Anny M. do naprawienia wyrządzonej mu szkody, wypełnia znamiona przestępstwa określonego w art. 167 § 1 k.k. [art. 191 § 1 k.k.].

Wyrok SN z dnia 7 grudnia 1973 r., IV KR 314/73

Standard: 40736 (pełna treść orzeczenia)