Kradzież dobra o szczególnym znaczeniu dla kultury (art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 2 k.k.)

O przyjęcia odpowiedzialności za typ przewidziany w art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 2 k.k. nie jest konieczne istnienie typu podstawowego występku kradzieży dobra o znaczeniu kulturowym. W tym przypadku ustawodawca kryminalizuje zachowanie polegające na kradzieży dobra o szczególnym znaczeniu dla kultury jedynie jako typ przewidziany w art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 2 k.k., nie przewidując (odmiennie niż w przypadku mienia niemającego znaczenia dla kultury, lecz przedstawiającego wartość materialną) konstrukcji pośredniej w postaci typu podstawowego określonego jako występek. 

Pomijając ocenę racjonalności rozstrzygnięć ustawodawcy w tym zakresie, odpowiedzialność za kradzież dobra o szczególnym znaczeniu dla kultury na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 2 k.k. nie wymaga uzasadnienia przez odwołanie się do wykładni funkcjonalnej, nie stanowi również żadnego braku kwalifikacji prawnej, lecz jest konsekwencją braku kryminalizacji jako przestępstwa kradzieży dobra o znaczeniu dla kultury, które nie jest kwalifikowane jako szczególne, przy jednoczesnej wartości materialnej takiego dobra mniejszej niż określona dla wyznaczenia progu kontrawencjonalizacji. 

Kradzież dobra o znaczeniu dla kultury niemającym charakteru szczególnego, którego wartość w chwili czynu przekracza wysokość progu kontrawencjonalizacji, stanowi występek określony w art. 278 § 1 k.k. ze względu na wartość mienia. Tym samym wykroczeniem pozostają jedynie zachowania obejmujące dobra o znaczeniu kulturowym, których znaczenie dla kultury nie jest szczególne, a wartość nie przekracza wartości wyznaczającej próg kontrawencjonalizacji 

W kategorii "dóbr o szczególnym znaczeniu dla kultury" mogą się znaleźć również rzeczy o znikomej według kategorii ekonomicznych wartości, bądź nawet rzeczy przedstawiające wartość niemajątkową, o których mowa w art. 126 § 1 k.w., np. znalezione w trakcie prac wykopaliskowych wyroby lub ich fragmenty wykonane z kamienia, metalu, kości, rogu, drewna, fragmenty szkieletów itp. (zob. B. Michalski, [w:] A. Wąsek (red.), Kodeks karny. Część szczególna, t. II, 2006, s. 1135).

Wyrok SA w Krakowie z dnia 27 czerwca 2018 r., II AKa 90/18

Standard: 77769 (pełna treść orzeczenia)