Nawoływać do nienawiści (mowa nienawiści - art. 256 k.k.)

W przypadku czynu zabronionego z art. 256 § 1 k.k. (w zakresie dotyczącym zachowania skazanego) czynność sprawcza polega na „nawoływaniu do nienawiści”. Przez „nawoływanie” rozumie się „tego typu wypowiedzi, które wzbudzają uczucia silnej niechęci, złości, braku akceptacji, wręcz wrogości do poszczególnych osób lub całych grup społecznych czy wyznaniowych, bądź też z uwagi na formę wypowiedzi podtrzymują i nasilają takie negatywne nastawienia i podkreślają tym samym uprzywilejowanie, wyższość określonego narodu, grupy etnicznej, rasy lub wyznania” (wyrok SN z 8 lutego 2019 r., IV KK 38/18; podobnie: postanowienie SN z 5 lutego 2007 r., IV KK 406/06).

Wyrok SN z dnia 19 kwietnia 2023 r., II NSNk 12/23

Standard: 71674 (pełna treść orzeczenia)

Dla realizacji znamienia «nawoływanie do nienawiści» wystarczy, że sprawca, nawołując, zmierza do pojawienia się uczucia wrogości wobec określonych w przepisie osób. Takie uczucie zamierza wzbudzić. Nawoływanie musi zatem zawierać takie treści, które są w stanie wzbudzać nienawiść, to jest wrogość, silną niechęć do kogoś” (Z. Ćwiąkalski [w:] Kodeks karny. Część szczególna. Komentarz Lex, Tom II. Komentarz do art. 117-277 k.k., red. A. Zoll, Warszawa 2013, s. 1382-1383) czy też, że jest to "zachowanie polegające na sianiu nienawiści, czyli uczucia silnej niechęci, wrogości do powyższych osób" (E. Pływaczewski, A. Sakowicz, Kodeks karny. Część szczególna. Tom II. Komentarz do artykułów 222-316, red. A. Wąsek, R. Zawłocki, Warszawa 2010, s. 489). 

Postanowienie SN z dnia 13 lipca 2022 r., IV KK 32/22

Standard: 77637 (pełna treść orzeczenia)