ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych

1.  Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do zobowiązań alimentacyjnych wynikających ze stosunku rodzinnego, pokrewieństwa, małżeństwa lub powinowactwa.

2.  W niniejszym rozporządzeniu termin „państwo członkowskie” oznacza państwa członkowskie, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie.

1.  Na użytek niniejszego rozporządzenia:

1) „orzeczenie” oznacza orzeczenie wydane w sprawach dotyczących zobowiązań alimentacyjnych przez sąd państwa członkowskiego, niezależnie od nazwy takiego orzeczenia, takiej jak wyrok, nakaz, postanowienie czy nakaz egzekucyjny, jak również orzeczenie dotyczące określenia kosztów wydane przez urzędnika sądowego. Na użytek rozdziałów VII i VIII termin „orzeczenie” oznacza także orzeczenie w sprawach dotyczących zobowiązań alimentacyjnych wydane w państwie trzecim;
2) „ugoda sądowa” oznacza ugodę w sprawach dotyczących zobowiązań alimentacyjnych zatwierdzoną przez sąd lub zawartą przed sądem w toku postępowania;
3) „dokument urzędowy” oznacza:
a) dokument w sprawach dotyczących zobowiązań alimentacyjnych sporządzony lub zarejestrowany oficjalnie jako dokument urzędowy w państwie członkowskim pochodzenia, którego autentyczność:
(i) dotyczy podpisu i treści dokumentu urzędowego; oraz
(ii) została stwierdzona przez organ publiczny lub inny organ uprawniony do tego celu; lub
b) porozumienie w sprawach dotyczących zobowiązań alimentacyjnych zawarte z organami administracyjnymi państwa członkowskiego pochodzenia lub przez nie uwierzytelnione;
4) „państwo członkowskie pochodzenia” oznacza w zależności od przypadku państwo członkowskie, w którym wydano orzeczenie, zatwierdzono lub zawarto ugodę sądową oraz sporządzono dokument urzędowy;
5) „państwo członkowskie wykonania” oznacza państwo członkowskie, w którym wystąpiono o wykonanie orzeczenia, ugody sądowej lub dokumentu urzędowego;
6) „wzywające państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie, którego organ centralny przekazuje wniosek zgodnie z rozdziałem VII;
7) „wezwane państwo członkowskie” oznacza państwo członkowskie, którego organ centralny otrzymuje wniosek zgodnie z rozdziałem VII;
8) „państwo będące stroną Konwencji haskiej z 2007 roku” oznacza państwo będące stroną Konwencji haskiej z dnia 23 listopada 2007 r. o międzynarodowym dochodzeniu świadczeń na rzecz dzieci oraz innych form alimentów rodzinnych (dalej zwanej „Konwencją haską z 2007 roku”), jeżeli konwencja ta ma zastosowanie w stosunkach między Wspólnotą a tym państwem;
9) „sąd pochodzenia” oznacza sąd, który wydał orzeczenie podlegające wykonaniu;
10) „wierzyciel” oznacza każdą osobę fizyczną, której należne są świadczenia alimentacyjne lub która występuje z roszczeniem o świadczenia alimentacyjne;
11) „dłużnik” oznacza każdą osobę fizyczną, która ma zobowiązania alimentacyjne lub względem której wysunięto roszczenie o świadczenia alimentacyjne.

2.  Na użytek niniejszego rozporządzenia termin „sąd” oznacza również organy administracyjne państw członkowskich właściwe w sprawach dotyczących zobowiązań alimentacyjnych, pod warunkiem że organy te zapewniają gwarancje w zakresie bezstronności i prawa stron do bycia wysłuchanym oraz że ich decyzje na mocy prawa państwa członkowskiego, w którym mają siedzibę:

(i) mogą być przedmiotem środka zaskarżenia do organu sądowego lub ponownego zbadania przez organ sądowy; oraz
(ii) mają równoważną moc i skutek co orzeczenie organu sądowego w tej samej sprawie.
Takie organy administracyjne wymienione zostały w załączniku X. Załącznik ten jest sporządzany i zmieniany zgodnie z procedurą zarządzania, o której mowa w art. 73 ust. 2, na wniosek państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę dany organ administracyjny.

3.  Na użytek art. 3, 4 i 6 termin „miejsce stałego zamieszkania” zastępuje termin „obywatelstwo” w tych państwach członkowskich, które stosują to pojęcie jako czynnik łączący w kwestiach rodzinnych.

Na użytek art. 6 strony, które mają „miejsce stałego zamieszkania” w różnych jednostkach terytorialnych jednego państwa członkowskiego uważane są za mające wspólne „miejsce stałego zamieszkania” w tym państwie członkowskim.

Sądami, które mają jurysdykcję do rozpoznania spraw dotyczących zobowiązań alimentacyjnych w państwach członkowskich są:

a) sąd zwykłego miejsca pobytu pozwanego; lub

b) sąd zwykłego miejsca pobytu wierzyciela; lub

c) sąd, który zgodnie z prawem sądu ma jurysdykcję do prowadzenia postępowania dotyczącego statusu osoby, w przypadku gdy sprawa dotycząca zobowiązań alimentacyjnych jest związana z tym postępowaniem, chyba że jurysdykcja ta wynika tylko z obywatelstwa jednej ze stron; lub

d) sąd, który zgodnie z prawem sądu jest właściwy do prowadzenia postępowania dotyczącego odpowiedzialności rodzicielskiej, w przypadku gdy sprawa dotycząca zobowiązań alimentacyjnych jest związana z tym postępowaniem, chyba że jurysdykcja ta wynika tylko z obywatelstwa jednej ze stron.

1.  Strony mogą umówić się, że następujący sąd lub sądy państwa członkowskiego mają jurysdykcję do rozstrzygania sporów już wynikłych lub mogących wyniknąć między nimi w sprawach dotyczących zobowiązań alimentacyjnych:

a) sąd lub sądy państwa członkowskiego, w którym jedna ze stron ma zwykłe miejsce pobytu;

b) sąd lub sądy państwa członkowskiego, którego obywatelem jest jedna ze stron;

c) w przypadkach zobowiązań alimentacyjnych między małżonkami lub byłymi z małżonkami:

(i) sąd, który ma jurysdykcję do rozstrzygania ich sporów w sprawach małżeńskich; lub

(ii) sąd lub sądy państwa członkowskiego, które było ostatnim wspólnym zwykłym miejscem pobytu małżonków przez okres co najmniej jednego roku.

Warunki określone w lit. a), b) lub c) muszą być spełnione w momencie zawierania umowy dotyczącej wyboru sądu lub w momencie wytoczenia powództwa.

O ile strony nie postanowią inaczej, jurysdykcja nadana na mocy umowy jest wyłączna.

2.  Umowa w sprawie wyboru sądu zawierana jest na piśmie. Każde przekazanie informacji za pomocą środków elektronicznych umożliwiające trwały zapis takiej umowy uznaje się za równoważne formie pisemnej.

3.  Niniejszego artykułu nie stosuje się w przypadku sporu dotyczącego zobowiązań alimentacyjnych wobec dzieci poniżej 18 roku życia.

4.  Jeśli strony uzgodnią przyznanie wyłącznej jurysdykcji sądowi lub sądom państwa, które jest stroną Konwencji o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych ( 1 ), podpisanej 30 października 2007 r. w Lugano (dalej zwanej „Konwencją z Lugano”), gdy państwo to nie jest państwem członkowskim, konwencja ta ma zastosowanie z wyjątkiem sporów, o których mowa w ust. 3.

Niezależnie od jurysdykcji wynikającej z innych przepisów niniejszego rozporządzenia sąd państwa członkowskiego, uzyskuje jurysdykcję, jeżeli pozwany wda się w spór przed tym sądem. Zasada ta nie ma zastosowania, jeżeli pozwany wdaje się w spór w celu podniesienia zarzutu braku jurysdykcji.

Jeżeli żaden sąd państwa członkowskiego nie ma jurysdykcji na mocy art. 3, 4 i 5 i żaden sąd państwa, które jest stroną Konwencji z Lugano, a nie jest państwem członkowskim, nie ma jurysdykcji na podstawie tej konwencji, jurysdykcję mają sądy państwa członkowskiego, którego obywatelstwo mają obie strony.

Jeżeli żaden sąd państwa członkowskiego nie ma jurysdykcji na mocy art. 3, 4, 5 i 6, sądy państwa członkowskiego mogą w wyjątkowych przypadkach rozpoznać sprawę, jeśli postępowanie nie może zostać we właściwy sposób wszczęte ani przeprowadzone lub nie jest możliwe w państwie trzecim, z którym sprawa jest ściśle związana.

Sprawa powinna mieć wystarczający związek z państwem członkowskim sądu, przed którym wytoczono powództwo.

1.  Jeżeli orzeczenie zostało wydane w państwie członkowskim lub w państwie będącym stroną Konwencji haskiej z 2007 roku, w którym to państwie wierzyciel ma zwykłe miejsce pobytu, dłużnik nie może wszcząć postępowania w celu zmiany orzeczenia lub wydania nowego orzeczenia w żadnym innym państwie członkowskim, dopóki wierzyciel ma nadal zwykłe miejsce pobytu w państwie, w którym wydano orzeczenie.

2.  Ustęp 1 nie ma zastosowania:

a) jeżeli strony zgodnie z art. 4 umówiły się, że sądami mającymi jurysdykcję będą sądy tego innego państwa członkowskiego;

b) jeżeli wierzyciel zgodnie z art. 5 podda się jurysdykcji sądów tego innego państwa członkowskiego;

c) jeżeli organ właściwy w państwie pochodzenia będącym stroną Konwencji haskiej z 2007 roku nie może wykonywać jurysdykcji w celu zmiany orzeczenia lub wydania nowego orzeczenia lub gdy odmawia sprawowania jurysdykcji w tym celu;

d) jeżeli orzeczenie wydane w państwie pochodzenia będącym stroną Konwencji haskiej z 2007 roku nie może być uznane lub nie może mu zostać nadana klauzula wykonalności w państwie członkowskim, w przypadku gdy rozpatrywana jest możliwość wszczęcia postępowania w sprawie zmiany orzeczenia lub wydania nowego orzeczenia w tym państwie członkowskim.

Na użytek niniejszego rozdziału przyjmuje się, że powództwo zostało wytoczone przed sądem:

a) w chwili, w którym dokument wszczynający postępowanie lub dokument równorzędny został wniesiony do sądu, pod warunkiem że powód nie zaniechał następnie podjęcia czynności, do których podjęcia był obowiązany celem spowodowania doręczenia dokumentu pozwanemu; lub

b) jeżeli dokument powinien być doręczony przed złożeniem go w sądzie — w dniu, w którym organ odpowiedzialny za doręczenie otrzymał dokument, pod warunkiem że powód nie zaniechał podjęcia czynności, do których podjęcia był obowiązany celem wniesienia dokumentu do sądu.

Jeżeli wytoczono powództwo przed sądem państwa członkowskiego w sprawie, w której sąd ten nie ma jurysdykcji na mocy niniejszego rozporządzenia, sąd ten stwierdza z urzędu brak swojej jurysdykcji.

1.  Jeżeli pozwany, który ma zwykłe miejsce pobytu na terytorium państwa innego niż państwo członkowskie, w którym wytoczono powództwo, nie wda się w spór, sąd właściwy w danej sprawie zawiesza postępowanie do czasu ustalenia, że pozwany miał możliwość otrzymania dokumentu wszczynającego postępowanie lub dokumentu równorzędnego w czasie umożliwiającym mu obronę lub że w tym celu podjęte zostały wszelkie niezbędne czynności.

2.  W miejsce przepisów ust. 1 niniejszego artykułu stosuje się przepisy art. 19 rozporządzenia (WE) nr 1393/2007, jeżeli zgodnie z tym rozporządzeniem dokument wszczynający postępowanie lub dokument równorzędny miał być przekazany z jednego państwa członkowskiego do innego państwa członkowskiego.

3.  Jeżeli przepisy rozporządzenia (WE) nr 1393/2007 nie mają zastosowania, stosuje się art. 15 Konwencji haskiej z dnia 15 listopada 1965 r. w sprawie doręczania za granicą dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych lub handlowych, o ile dokument wszczynający postępowanie lub dokument równorzędny miał być przekazany za granicę zgodnie z tą konwencją.

1.  Jeżeli przed sądami różnych państw członkowskich zawisły sprawy o to samo roszczenie między tymi samymi stronami, sąd, przed którym wytoczono powództwo później, z urzędu zawiesza postępowanie do czasu stwierdzenia jurysdykcji sądu, przed którym najpierw wytoczono powództwo.

2.  Jeżeli stwierdzona zostanie jurysdykcja sądu, przed którym najpierw wytoczono powództwo, sąd, przed którym wytoczono powództwo później, stwierdza brak swojej jurysdykcji na rzecz tego sądu.

1.  W przypadku gdy przed sądami różnych państw członkowskich zawisłe są sprawy wiążące się ze sobą, sąd, przed którym wytoczono powództwo później, może zawiesić postępowanie.

2.  Jeżeli sprawy takie są zawisłe w pierwszej instancji, sąd, przed którym wytoczono powództwo później, może na wniosek strony stwierdzić także brak swojej jurysdykcji, jeżeli sąd, przed którym najpierw wytoczono powództwo, ma jurysdykcję w tych sprawach, a połączenie spraw jest dopuszczalne zgodnie z jego prawem.

3.  Sprawy wiążą się ze sobą w rozumieniu niniejszego artykułu, jeżeli istnieje między nimi tak ścisła więź, że pożądane jest ich łączne rozpoznanie i rozstrzygnięcie w celu uniknięcia wydania w oddzielnych postępowaniach sprzecznych ze sobą orzeczeń.

Wniosek o zastosowanie środków tymczasowych, włącznie ze środkami zabezpieczającymi, przewidzianych w prawie państwa członkowskiego, może zostać wniesiony do sądu tego państwa także wówczas, gdy na podstawie niniejszego rozporządzenia sprawa główna należy do jurysdykcji sądu innego państwa członkowskiego.

Prawo właściwe w sprawach zobowiązań alimentacyjnych jest określane zgodnie z Protokołem haskim z 23 listopada 2007 r. o prawie właściwym w sprawach zobowiązań alimentacyjnych (dalej zwanym „Protokołem haskim z 2007 roku”) w państwach członkowskich, dla których protokół ten jest wiążący.

1.  W niniejszym rozdziale określono zasady uznawania, wykonalności i wykonywania orzeczeń objętych zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia.

2.  Sekcja 1 ma zastosowanie do orzeczeń wydanych w państwach członkowskich będących stronami Protokołu haskiego z 2007 roku.

3.  Sekcja 2 ma zastosowanie do orzeczeń wydanych w państwach członkowskich niebędących stronami Protokołu haskiego z 2007 roku.

4.  Sekcja 3 ma zastosowanie do wszystkich orzeczeń.

1.  Orzeczenie wydane w jednym państwie członkowskim będącym stroną Protokołu haskiego z 2007 roku jest uznawane w innym państwie członkowskim bez konieczności przeprowadzania specjalnego postępowania i bez możliwości sprzeciwienia się jego uznaniu.

2.  Orzeczenie wydane w państwie członkowskim będącym stroną Protokołu haskiego z 2007 roku i wykonalne w tym państwie jest wykonalne w innym państwie członkowskim bez potrzeby stwierdzenia wykonalności w tym państwie.

Wykonalne orzeczenie upoważnia z mocy prawa do przyjęcia środków zabezpieczających przewidzianych w prawie państwa członkowskiego wykonania.

1.  Pozwany, który nie wdał się w spór przed sądem państwa członkowskiego pochodzenia, ma prawo złożyć do właściwego sądu tego państwa członkowskiego wniosek o ponowne zbadanie orzeczenia, jeżeli:

a) nie doręczono mu dokumentu wszczynającego postępowanie lub dokumentu równorzędnego w czasie i w sposób umożliwiający mu przygotowanie obrony; lub

b) nie miał możliwości zakwestionowania zobowiązania alimentacyjnego z powodu działania siły wyższej lub ze względu na okoliczności wyjątkowe bez jakiejkolwiek winy z jego strony,

chyba że nie złożył przeciwko orzeczeniu środka zaskarżenia, chociaż miał taką możliwość.

2.  Termin złożenia wniosku o ponowne zbadanie orzeczenia biegnie od dnia, w którym pozwany rzeczywiście zapoznał się z treścią orzeczenia i był w stanie podjąć odpowiednie działania, najpóźniej od dnia, w którym przeprowadzono pierwszą czynność egzekucyjną mającą na celu zajęcie całości lub części jego majątku. Pozwany musi podjąć działać niezwłocznie, w każdym razie w terminie 45 dni. Przedłużenie tego terminu z powodu dużej odległości jest wyłączone.

3.  Jeżeli sąd odrzuci wniosek o ponowne zbadanie orzeczenia, o którym mowa w ust. 1, z uwagi na fakt, że żadna z przesłanek ponownego zbadania orzeczenia wymienionych w tym ustępie nie została spełniona, orzeczenie pozostaje w mocy.

Jeżeli sąd uzna wniosek o ponowne zbadanie orzeczenia za uzasadniony z uwagi na fakt, że spełniona została jedna z przesłanek wymienionych w ust. 1, orzeczenie zostaje uchylone. Wierzyciel nie traci jednak korzyści wynikających z przerwania biegu terminu przedawnienia oraz prawa dochodzenia wstecz alimentów przyznanych w pierwotnym postępowaniu.

1.  W celu wykonania orzeczenia w innym państwie członkowskim wnioskodawca przedstawia właściwym organom egzekucyjnym:

a) odpis orzeczenia spełniający wymogi niezbędne do stwierdzenia autentyczności tego orzeczenia;

b) wyciąg z orzeczenia sporządzony przez sąd pochodzenia na formularzu, którego wzór znajduje się w załączniku I;

c) w odpowiednim przypadku dokument wykazujący stan zaległości i podający datę ich wyliczenia;

d) w razie potrzeby transliterację lub tłumaczenie treści formularza, o którym mowa w lit. b), na język urzędowy państwa członkowskiego wykonania lub, jeżeli w tym państwie obowiązuje kilka języków urzędowych, na jeden z języków urzędowych, w jakim zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego prowadzi się postępowanie sądowe w miejscu, gdzie dochodzi się wykonania, lub na inny język wskazany przez państwo członkowskie wykonania jako akceptowany. Każde państwo członkowskie może wskazać język urzędowy lub języki urzędowe instytucji Unii Europejskiej inne niż jego własny język, które może zaakceptować do celów wypełnienia formularza.

2.  Właściwe organy państwa członkowskiego wykonania nie mogą wymagać od wnioskodawcy, by przedstawił tłumaczenie orzeczenia. Tłumaczenie może być jednak wymagane, jeżeli wykonanie orzeczenia zostało zaskarżone.

3.  Wszelkie tłumaczenia wymagane na mocy niniejszego artykułu są sporządzane przez osobę uprawnioną do tego w jednym z państw członkowskich.

1.  Zastosowanie mają podstawy odmowy lub zawieszenia wykonania na mocy prawa państwa członkowskiego wykonania, o ile nie są one sprzeczne ze stosowaniem ust. 2 i 3.

2.  Właściwy organ w państwie członkowskim wykonania odmawia, na wniosek dłużnika, wykonania, w całości lub części, orzeczenia sądu pochodzenia, gdy prawo do wykonania orzeczenia sądu pochodzenia wygasło lub nie może być egzekwowane na skutek przedawnienia, na mocy prawa państwa członkowskiego pochodzenia lub prawa państwa członkowskiego wykonania, w zależności od tego, które z nich przewiduje dłuższy okres przedawnienia.

Ponadto właściwy organ w państwie członkowskim wykonania może odmówić, na wniosek dłużnika, wykonania, w całości lub części, orzeczenia sądu pochodzenia, gdy orzeczenie jest sprzeczne z orzeczeniem wydanym w państwie członkowskim wykonania lub z orzeczeniem wydanym w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim, które to orzeczenie spełnia warunki niezbędne do jego uznania w państwie członkowskim wykonania.

Orzeczenie zmieniające wcześniejsze orzeczenie w sprawie świadczeń alimentacyjnych ze względu na zmienione okoliczności nie jest uznawane za orzeczenie sprzeczne w rozumieniu akapitu drugiego.

3.  Właściwy organ w państwie członkowskim wykonania może, na wniosek dłużnika, zawiesić, w całości lub części, wykonanie orzeczenia sądu pochodzenia, gdy właściwemu sądowi państwa członkowskiego pochodzenia przedłożono wniosek o ponowne zbadanie orzeczenia wydanego przez sąd pochodzenia zgodnie z art. 19.

Ponadto właściwy organ państwa członkowskiego wykonania zawiesza, na wniosek dłużnika, wykonanie orzeczenia sądu pochodzenia, jeżeli wykonalność tego orzeczenia została zawieszona w państwie członkowskim pochodzenia.

Uznanie i wykonanie na mocy niniejszego rozporządzenia orzeczenia dotyczącego zobowiązań alimentacyjnych w żaden sposób nie oznacza uznania stosunków rodzinnych, pokrewieństwa, małżeństwa lub powinowactwa, z których wynikają zobowiązania alimentacyjne leżące u podstaw orzeczenia.

1.  Orzeczenie wydane w państwie członkowskim niebędącym stroną Protokołu haskiego z 2007 roku jest uznawane w innych państwach członkowskich bez konieczności przeprowadzania specjalnego postępowania.

2.  Każda zainteresowana strona, która podnosi kwestię uznania orzeczenia jako główny przedmiot sporu, może w trybie postępowania przewidzianym w niniejszej sekcji wystąpić z wnioskiem o uznanie danego orzeczenia.

3.  Jeżeli wynik postępowania toczącego się przed sądem państwa członkowskiego jest zależny od rozstrzygnięcia kwestii wstępnej uznania orzeczenia to właściwy do rozstrzygnięcia tej kwestii jest ten sąd.

Orzeczenia nie uznaje się, jeżeli:

a) uznanie byłoby oczywiście sprzeczne z porządkiem publicznym państwa członkowskiego, w którym wystąpiono o uznanie. Przepisy o jurysdykcji nie podlegają badaniu pod względem ich zgodności z porządkiem publicznym;

b) pozwanemu, który nie wdał się w spór, nie doręczono dokumentu wszczynającego postępowanie lub dokumentu równorzędnego w czasie i w sposób umożliwiający mu przygotowanie obrony, chyba że pozwany nie złożył przeciwko orzeczeniu środka zaskarżenia, chociaż miał możliwość;

c) orzeczenia nie da się pogodzić z orzeczeniem wydanym między tymi samymi stronami w państwie członkowskim, w którym wystąpiono o uznanie;

d) orzeczenia nie da się pogodzić ze wcześniejszym orzeczeniem wydanym w innym państwie członkowskim albo w państwie trzecim w sporze o to samo roszczenie między tymi samymi stronami, o ile to wcześniejsze orzeczenie spełnia warunki konieczne do jego uznania w państwie członkowskim, w którym wystąpiono o uznanie.

Orzeczenie zmieniające wcześniejsze orzeczenie w sprawie świadczeń alimentacyjnych ze względu na zmienione okoliczności nie jest uznawane za orzeczenie niedające się pogodzić w rozumieniu lit. c) lub d).

Sąd państwa członkowskiego, przed którym dochodzi się uznania orzeczenia wydanego w państwie członkowskim niebędącym stroną Protokołu haskiego z 2007 roku, zawiesza postępowanie, jeżeli wykonalność orzeczenia jest została tymczasowo wstrzymana w państwie członkowskim pochodzenia z powodu wniesienia środka zaskarżenia.

Orzeczenie wydane w państwie członkowskim niebędącym stroną Protokołu haskiego z 2007 roku i wykonalne w tym państwie jest wykonywane w innym państwie członkowskim, jeżeli jego wykonalność została stwierdzona na wniosek zainteresowanej strony.

1.  Wniosek o stwierdzenie wykonalności składa się do sądu lub właściwego organu państwa członkowskiego wykonania, o którym państwo członkowskie poinformowało Komisję zgodnie z art. 71.

2.  Właściwość miejscową określa się na podstawie zwykłego miejsca pobytu strony, od której dochodzi się wykonania orzeczenia, lub miejsca wykonania orzeczenia.

1.  Do wniosku o stwierdzenie wykonalności orzeczenia załącza się następujące dokumenty:

a) odpis orzeczenia spełniający wymogi niezbędne do stwierdzenia jego autentyczności;

b) wyciąg z orzeczenia wydany przez sąd pochodzenia na formularzu, którego wzór znajduje się w załączniku II, z zastrzeżeniem art. 29;

c) w razie potrzeby transliterację lub tłumaczenie treści formularza, o którym mowa w lit. b), na język urzędowy państwa członkowskiego wykonania lub, jeżeli w tym państwie obowiązuje kilka języków urzędowych, na jeden z języków urzędowych, w jakim zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego prowadzi się postępowanie sądowe w miejscu, gdzie złożono wniosek, lub na inny język wskazany przez państwo członkowskie wykonania jako akceptowany. Każde państwo członkowskie może wskazać język urzędowy lub języki urzędowe instytucji Unii Europejskiej inne niż jego własny język, które może zaakceptować do celów wypełnienia formularza.

2.  Sąd lub organ właściwy, do którego wystąpiono z wnioskiem, nie może żądać od wnioskodawcy dostarczenia tłumaczenia orzeczenia. Tłumaczenia można jednak wymagać w przypadku wniesienia środka zaskarżenia przewidzianego w art. 32 lub 33.

3.  Wszelkie tłumaczenia wymagane na mocy niniejszego artykułu są sporządzane przez osobę uprawnioną do tego w jednym z państw członkowskich.

1.  Jeżeli wyciąg, o którym mowa w art. 28 ust. 1 lit. b), nie został przedstawiony sąd lub właściwy organ może wyznaczyć termin jego przedstawienia lub poprzestać na dokumencie równorzędnym albo też, jeżeli uzna, że dysponuje wystarczającymi informacjami, zwolnić z obowiązku przedstawienia wyciągu.

2.  W przypadku, o którym mowa w ust. 1, na żądanie sądu lub właściwego organu przedstawia się tłumaczenie dokumentów. Tłumaczenie jest sporządzane przez osobę uprawnioną do tego w jednym z państw członkowskich.

Stwierdzenie wykonalności orzeczenia następuje bez badania zgodnie z art. 24, po spełnieniu warunków przewidzianych w art. 28, nie później niż w ciągu 30 dni od spełnienia tych warunków, chyba że nie jest to możliwe z powodu nadzwyczajnych okoliczności. Na tym etapie postępowania strona, od której dochodzi się wykonania, nie jest uprawniona do składania oświadczeń

1.  O orzeczeniu wydanym po rozpoznaniu wniosku o stwierdzenie wykonalności wnioskodawca zostaje niezwłocznie zawiadomiony w sposób przewidziany w prawie państwa członkowskiego wykonania.

2.  Stronie, od której dochodzi się wykonania, doręcza się stwierdzenie wykonalności i orzeczenie, o ile nie zostało ono wcześniej doręczone.

1.  Każda ze stron może wnieść środek zaskarżenia od orzeczenia rozstrzygającego o wniosku o stwierdzenie wykonalności.

2.  Środek zaskarżenia wnosi się do sądu, o którym dane państwo członkowskie poinformowało Komisję zgodnie z art. 71.

3.  Środek zaskarżenia jest rozpoznawany zgodnie z przepisami właściwymi dla postępowania, w którym wysłuchane zostają obydwie strony.

4.  Jeżeli strona, od której dochodzi się wykonania, nie wdaje się w spór przed sądem rozpoznającym środek zaskarżenia wniesiony przez wnioskodawcę, art. 11 stosuje się także, gdy strona, od której dochodzi się wykonania, nie ma zwykłego miejsca pobytu na terytorium żadnego z państw członkowskich.

5.  Środek zaskarżenia przeciwko stwierdzeniu wykonalności należy wnieść w terminie 30 dni od jego doręczenia. Jeżeli strona, od której dochodzi się wykonania, ma zwykłe miejsce pobytu w państwie członkowskim innym niż to, w którym nastąpiło stwierdzenie wykonalności, termin do wniesienia środka zaskarżenia wynosi 45 dni i biegnie od dnia doręczenia stwierdzenia wykonalności dłużnikowi osobiście lub w miejscu zamieszkania. Przedłużenie tego terminu z powodu dużej odległości jest wyłączone.

Od orzeczenia wydanego w następstwie wniesienia środka zaskarżenia można wnieść środek zaskarżenia tylko w drodze postępowania, o którym dane państwo członkowskie poinformowało Komisję zgodnie z art. 71.

1.  Sąd, rozpoznający środek zaskarżenia zgodnie z art. 32 lub art. 33, może odmówić stwierdzenia wykonalności albo je uchylić tylko z powodu jednej z przyczyn wymienionych w art. 24.

2.  Z zastrzeżeniem art. 32 ust. 4 sąd, do którego wniesiono środek zaskarżenia zgodnie z art. 32, rozstrzyga sprawę w terminie 90 dni od jej wniesienia, chyba że nie jest to możliwe z powodu nadzwyczajnych okoliczności.

3.  Sąd, do którego wniesiono środek zaskarżenia zgodnie z art. 33, rozstrzyga sprawę niezwłocznie.

Sąd, do którego wniesiono środek zaskarżenia zgodnie z art. 32 lub 33, zawiesza postępowanie na wniosek strony, od której dochodzi się wykonania, jeżeli wykonalność orzeczenia jest zawieszona w państwie członkowskim pochodzenia z powodu wniesienia środka zaskarżenia.

1.  Jeżeli orzeczenie podlega uznaniu zgodnie z niniejszą sekcją, nie ma przeszkód dla korzystania przez wnioskodawcę zgodnie z prawem państwa członkowskiego wykonania ze środków tymczasowych, w tym środków zabezpieczających, bez potrzeby stwierdzenia wykonalności zgodnie z art. 30.

2.  Stwierdzenie wykonalności uprawnia z mocy prawa do stosowania wszelkich środków zabezpieczających.

3.  W czasie biegu terminu do wniesienia środka zaskarżenia od orzeczenia o stwierdzeniu wykonalności przewidzianego w art. 32 ust. 5 i do chwili rozpoznania wniesionego środka zaskarżenia nie może być prowadzona egzekucja z majątku strony, od której dochodzi się wykonania, z wyjątkiem zastosowania środków zabezpieczających.

1.  Jeżeli orzeczenie rozstrzyga o kilku roszczeniach dochodzonych w pozwie i stwierdzenie wykonalności nie może nastąpić co do wszystkich roszczeń, sąd lub właściwy organ stwierdza wykonalność co do jednego lub kilku roszczeń.

2.  Wnioskodawca może wnosić o stwierdzenie wykonalności jedynie części orzeczenia.

W postępowaniu o stwierdzenie wykonalności w państwie członkowskim wykonania nie można pobierać żadnych opłat skarbowych, należności lub podatków ustalanych od wartości przedmiotu sporu.

Sąd pochodzenia może stwierdzić tymczasową wykonalność orzeczenia, niezależnie od ewentualnego wniesienia środka zaskarżenia, nawet jeśli prawo krajowe nie przewiduje wykonalności z mocy prawa.

1.  Strona, która chce powołać się w innym państwie członkowskim na orzeczenie uznane w rozumieniu art. 17 ust. 1 lub uznane zgodnie z sekcją 2, przedstawia odpis orzeczenia spełniający warunki niezbędne do ustalenia jego autentyczności.

2.  W razie potrzeby sąd, przed którym powołano się na uznane orzeczenie, może zwrócić się do strony powołującej się na uznane orzeczenie o przedstawienie wyciągu wydanego przez sąd pochodzenia na formularzu, którego wzór znajduje się odpowiednio w załączniku I lub załączniku II.

Sąd pochodzenia wydaje taki wyciąg także na wniosek każdej zainteresowanej strony.

3.  W razie potrzeby strona powołująca się na uznane orzeczenie przedstawia transliterację lub tłumaczenie treści formularza, o którym mowa w ust. 2, na język urzędowy danego państwa członkowskiego lub, jeżeli w tym państwie obowiązuje kilka języków urzędowych, na jeden z języków urzędowych, w jakim zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego prowadzi się postępowanie sądowe w miejscu, gdzie powołuje się na dane orzeczenie, lub na inny język wskazany przez dane państwo członkowskie jako akceptowany. Każde państwo członkowskie może wskazać język urzędowy lub języki urzędowe instytucji Unii Europejskiej inne niż jego własny język, które może zaakceptować do celów wypełnienia formularza.

4.  Wszelkie tłumaczenia wymagane na mocy niniejszego artykułu są sporządzane przez osobę uprawnioną do tego w jednym z państw członkowskich.

1.  Z zastrzeżeniem przepisów niniejszego rozporządzenia postępowanie egzekucyjne w sprawie orzeczeń wydanych w innym państwie członkowskim jest regulowane prawem państwa członkowskiego wykonania. Orzeczenie wydane w państwie członkowskim wykonalne w państwie członkowskim wykonania jest wykonywane na takich samych warunkach co orzeczenia wydane w tym państwie członkowskim wykonania.

2.  Od strony dochodzącej wykonania orzeczenia wydanego w innym państwie członkowskim nie wymaga się posiadania w państwie członkowskim wykonania adresu pocztowego, ani upoważnionego pełnomocnika, z zastrzeżeniem osób właściwych w zakresie postępowania egzekucyjnego.

Orzeczenie wydane w jednym państwie członkowskim nie może być w żadnym przypadku przedmiotem ponownego badania co do jego istoty w państwie członkowskim, w którym dochodzi się uznania, stwierdzenia wykonalności lub wykonania.

Zwrot kosztów poniesionych w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia nie ma pierwszeństwa przed należnościami z tytułu świadczeń alimentacyjnych.

1.  Strony, które biorą udział w sporze będącym przedmiotem niniejszego rozporządzenia, mają skuteczny dostęp do wymiaru sprawiedliwości w innym państwie członkowskim, w tym postępowania egzekucyjnego i postępowania odwoławczego, na warunkach określonych w niniejszym rozdziale.

W sprawach objętych rozdziałem VII taki skuteczny dostęp zapewnia wezwane państwo członkowskie każdemu wnioskodawcy, który ma miejsce pobytu w wzywającym państwie członkowskim.

2.  Aby zapewnić taki skuteczny dostęp, państwa członkowskie zapewniają pomoc prawną zgodnie z niniejszym rozdziałem, chyba że zastosowanie ma ust. 3.

3.  W sprawach objętych rozdziałem VII państwo członkowskie nie jest zobowiązane do przyznania pomocy prawnej, w zakresie i w przypadku gdy tryb postępowania obowiązujący w tym państwie członkowskim umożliwia stronom udział w sprawie bez konieczności pomocy prawnej, a organ centralny bezpłatnie zapewnia niezbędne usługi.

4.  Warunki dostępu do pomocy prawnej na podstawie niniejszego rozporządzenia nie są bardziej rygorystyczne niż obowiązujące w odpowiednich sprawach o charakterze krajowym.

5.  Nie można nałożyć obowiązku złożenia kaucji, zastawu ani depozytu — niezależnie od ich nazwy — jako zabezpieczenia pokrycia kosztów i wydatków w postępowaniu dotyczącym zobowiązań alimentacyjnych.

Pomoc prawna przyzna na mocy niniejszego rozdziału oznacza pomoc niezbędną w celu zapoznania się przez strony ze swoimi prawami i dochodzenia tych praw oraz zagwarantowania, że ich wnioski, złożone za pośrednictwem organów centralnych lub bezpośrednio do właściwych organów, będą rozpatrywane w sposób pełny i skuteczny. Obejmuje ona w razie potrzeby:

a) poradę przedsporną w celu zawarcia ugody przed wniesieniem sprawy do sądu;

b) pomoc przy wniesieniu sprawy do organu lub sądu oraz reprezentowanie przed sądem;

c) zwolnienie od kosztów postępowania i kosztów związanych z wynagrodzeniem osób wyznaczonych do dokonywania czynności w trakcie postępowania lub pomoc dotyczącą pokrycia tych kosztów;

d) w państwach członkowskich, w których strona przegrywająca jest obciążana kosztami strony przeciwnej, jeżeli korzystający z pomocy prawnej przegra proces — pokrycie kosztów poniesionych przez stronę przeciwną, jeżeli koszty byłyby pokryte, gdyby korzystający z tej pomocy miał zwykłe miejsce pobytu na terytorium państwa członkowskiego, w którym mieści się sąd;

e) tłumaczenie ustne;

f) tłumaczenie przedłożonych przez korzystającego z pomocy prawnej dokumentów wymaganych przez sąd lub przez właściwy organ, które to dokumenty są niezbędne dla rozstrzygnięcia sporu;

g) koszty podróży, jakie ma ponieść korzystający z pomocy prawnej, gdy zachodzi konieczność osobistego stawienia się w sądzie osób związanych z przedstawianiem sprawy korzystającego z tej pomocy, wynikająca z prawa państwa członkowskiego lub wymagana przez sąd tego państwa, na podstawie decyzji sądu stanowiącej o tym, że odnośne osoby nie mogą zostać w sposób zadowalający przesłuchane w żaden inny sposób.

1.  Wezwane państwo członkowskie zapewnia bezpłatną pomoc prawną w przypadku wszystkich wniosków złożonych przez wierzyciela na mocy art. 56, dotyczących zobowiązań alimentacyjnych wynikających ze stosunku między rodzicami i dziećmi w wieku poniżej 21 lat.

2.  Niezależnie od ust. 1 właściwy organ wezwanego państwa członkowskiego może odmówić przyznania bezpłatnej pomocy prawnej w przypadku wniosków innych niż wnioski składane na mocy art. 56 ust. 1 lit. a) i b), jeżeli uzna, że wniosek lub wniesiony środek zaskarżenia są w swej istocie w sposób oczywisty pozbawione podstaw.

1.  W przypadkach nieobjętych art. 46 i z zastrzeżeniem art. 44 i 45, przyznanie pomocy prawnej może podlegać prawu krajowemu, w szczególności jeśli chodzi o warunki badania środków finansowych wnioskodawcy lub badania zasadności wniosku.

2.  Niezależnie od ust. 1 strona, która skorzystała w państwie członkowskim pochodzenia z całkowitej lub częściowej pomocy prawnej lub zwolnienia z kosztów lub wydatków, jest uprawniona w postępowaniu o uznanie, stwierdzenie wykonalności lub w postępowaniu egzekucyjnym do najbardziej przychylnego traktowania w zakresie pomocy prawnej lub najszerszego zwolnienia, jakie przewiduje prawo państwa członkowskiego wykonania.

3.  Niezależnie od ust. 1 strona, która uczestniczyła w państwie członkowskim pochodzenia w bezpłatnym postępowaniu przed organem administracyjnym wymienionym w załączniku X, jest uprawniona w ramach całego postępowania o uznanie, stwierdzenie wykonalności lub w postępowaniu egzekucyjnym do pomocy prawnej zgodnie z ust. 2. W tym celu przedstawia dokument wystawiony przez właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia stwierdzający, że spełnia warunki finansowe niezbędne do uzyskania w całości lub części z pomocy prawnej lub ze zwolnienia z kosztów lub wydatków.

Organy właściwe do celów niniejszego ustępu wymienione są w załączniku XI. Załącznik ten jest sporządzany i zmieniany zgodnie z procedurą zarządzania przewidzianą w art. 73 ust. 2.

1.  Ugody sądowe i dokumenty urzędowe wykonalne w państwie członkowskim pochodzenia uznaje się i wykonuje w innym państwie członkowskim na równi z orzeczeniami zgodnie z rozdziałem IV.

2.  Przepisy niniejszego rozporządzenia stosuje się w razie potrzeby do ugód sądowych i dokumentów urzędowych.

3.  Na wniosek wszystkich zainteresowanych stron właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia wydaje wyciąg z ugody sądowej lub dokumentu urzędowego na formularzu, którego wzór znajduje się odpowiednio do przypadku w załącznikach I i II lub w załącznikach III i IV.

1.  Państwo członkowskie wyznacza organ centralny, który pełni obowiązki nałożone na ten organ na podstawie niniejszego rozporządzenia.

2.  Państwa członkowskie o strukturze federacyjnej, państwa członkowskie, w których obowiązuje więcej niż jeden system prawny, lub państwa członkowskie, w których znajdują się autonomiczne jednostki terytorialne, mogą wyznaczyć więcej niż jeden organ centralny i określają zakres miejscowy i osobowy ich zadań. W przypadku gdy państwo członkowskie wyznacza więcej niż jeden organ centralny, wskazuje ono organ centralny, do którego kierowane mogą być wszelkie informacje, które są następnie przekazywane organowi centralnemu będącemu organem właściwym w tym państwie członkowskim. W przypadku przesłania informacji do organu centralnego niebędącego organem właściwym, organ ten jest zobowiązany do przekazania jej do właściwego organu centralnego i poinformowania o tym organu przesyłającego.

3.  Informacje o wyznaczeniu organu centralnego lub organów centralnych, o danych kontaktowych tych organów, a w odpowiednich przypadkach — o zakresie ich zadań zgodnie z ust. 2, są przekazywane przez państwo członkowskie Komisji zgodnie z art. 71.

1.  Organy centralne:

a) współpracują ze sobą, w tym poprzez wymianę informacji, i wspierają współpracę między właściwymi organami w swoich państwach członkowskich, aby osiągnąć cele niniejszego rozporządzenia;

b) dążą w miarę możliwości do rozwiązania trudności, które pojawiają się w związku ze stosowaniem niniejszego rozporządzenia.

2.  Organy centralne przyjmują środki mające na celu usprawnienie stosowania niniejszego rozporządzenia, a także wzmocnienie ich współpracy. Do tego celu korzysta się z Europejskiej Sieci Sądowej w sprawach cywilnych i handlowych, utworzonej decyzją nr 2001/470/WE.

1.  Organy centralne udzielają pomocy w związku z wnioskami na mocy art. 56. W szczególności:

a) przekazują i przyjmują takie wnioski;

b) wszczynają postępowanie lub ułatwiają jego wszczęcie w przedmiocie takich wniosków.

2.  Organy centralne podejmują wszelkie właściwe działania w odniesieniu do takich wniosków, aby:

a) gdy wymagają tego okoliczności — przyznać lub ułatwić przyznanie pomocy prawnej;

b) udzielić pomocy w ustaleniu miejsca pobytu dłużnika lub wierzyciela, w szczególności na mocy art. 61, 62 i 63;

c) udzielić pomocy w uzyskaniu odpowiednich informacji o dochodach, a w razie potrzeby — o innych aspektach sytuacji finansowej dłużnika lub wierzyciela, w tym informacji o położeniu majątku, w szczególności na mocy art. 61, 62 i 63;

d) zachęcić do osiągania polubownych rozwiązań, w odpowiednich przypadkach przy zastosowaniu mediacji, postępowania pojednawczego lub podobnych postępowań, aby doprowadzić do dobrowolnej zapłaty świadczeń alimentacyjnych;

e) ułatwić toczące się wykonywanie orzeczeń dotyczących świadczeń alimentacyjnych, w tym świadczeń zaległych;

f) ułatwić pobranie i szybkie przekazanie alimentów;

g) ułatwić uzyskanie dokumentacji lub innych dowodów, nie naruszając rozporządzenia (WE) nr 1206/2001;

h) udzielić pomocy w ustaleniu ojcostwa, gdy jest to konieczne do odzyskania należności z tytułu zobowiązań alimentacyjnych;

i) wszcząć lub ułatwić wszczęcie postępowania w celu przyjęcia wszelkich koniecznych środków tymczasowych mających zastosowanie na danym terytorium, w celu zapewnienia skutecznego odzyskania należności z tytułu zobowiązań alimentacyjnych w zakresie rozpatrywanego wniosku;

j) ułatwić doręczenie dokumentów, nie naruszając rozporządzenia (WE) nr 1393/2007.

3.  Zadania organu centralnego na mocy niniejszego artykułu mogą w zakresie, w jakim zezwala na to prawo danego państwa członkowskiego, być wykonywane przez instytucje publiczne lub inne instytucje podlegające nadzorowi właściwych organów tego państwa członkowskiego. Informacje o wyznaczeniu takich instytucji, a także o ich danych kontaktowych oraz zakresie ich zadań są przekazywane przez państwo członkowskie Komisji zgodnie z art. 71.

4.  Niniejszy artykuł ani art. 53 nie nakładają na organ centralny obowiązku wykonywania uprawnień, które na mocy prawa wezwanego państwa członkowskiego mogą być wykonywane wyłącznie przez organy sądowe.

Organ centralny wezwanego państwa członkowskiego może żądać od wnioskodawcy udzielenia mu pełnomocnictwa jedynie w przypadku gdy organ ten występuje przed sądem lub innymi organami w imieniu wnioskodawcy, lub w celu wyznaczenia pełnomocnika, który będzie działał w takim zakresie.

1.  Organ centralny może zwrócić się do innego organu centralnego z wnioskiem popartym uzasadnieniem o podjęcie odpowiednich szczególnych działań na mocy art. 51 ust. 2 lit. b), c), g), h), i) oraz j), o ile na rozpatrzenie nie oczekuje żaden wniosek na mocy art. 56. Wezwany organ centralny podejmuje takie działania, jeżeli jest przekonany, że są one konieczne, by udzielić ewentualnemu wnioskodawcy pomocy w złożeniu wniosku na mocy art. 56 lub w ustaleniu, czy powinien on wystąpić z takim wnioskiem.

2.  Jeśli złożono wniosek dotyczący działań, o których mowa w art. 51 ust. 2 lit. b) i c), wezwany organ centralny podejmuje działania w celu uzyskania żądanych informacji, w razie konieczności z zastosowaniem art. 61. Poszukiwania informacji, o których mowa w art. 61 ust. 2 lit. b), c) i d), można jednak podjąć wyłącznie w przypadku gdy wierzyciel przedstawi odpis wykonalnego orzeczenia, ugody sądowej lub dokumentu urzędowego, w odpowiednim przypadku wraz z wyciągiem, o którym mowa w art. 20, 28 lub 48.

Wezwany organ centralny przekazuje otrzymane informacje wzywającemu organowi centralnemu. Jeśli informacje te otrzymano z zastosowaniem art. 61, przekazuje się adres potencjalnego pozwanego w wezwanym państwie członkowskim. W przypadku wniosku o uznanie, o stwierdzenie wykonalności lub wykonanie orzeczenia przekazuje się również informację o istnieniu w tym państwie dochodów lub majątku dłużnika.

Jeżeli wezwany organ centralny nie jest w stanie udzielić informacji, o które wystąpiono we wniosku, informuje o tym niezwłocznie wzywający organ centralny, i wskazuje przyczyny niemożności udzielenia takich informacji.

3.  Organ centralny może także, na wniosek innego organu centralnego, podjąć szczególne działania związane ze sprawą o charakterze międzynarodowym, która dotyczy odzyskania należności z tytułu zobowiązań alimentacyjnych, oczekującą na rozpatrzenie we wzywającym państwie członkowskim.

4.  Składając wniosek na mocy niniejszego artykułu, organy centralne stosują formularz, którego wzór znajduje się w załączniku V.

1.  Każdy organ centralny samodzielnie pokrywa koszty własne wynikające ze stosowania niniejszego rozporządzenia.

2.  Organy centralne nie mogą obciążać wnioskodawcy żadnymi kosztami usług świadczonych przez nie na mocy niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem nadzwyczajnych kosztów wynikających z wniosku o podjęcie działań na mocy art. 53.

Do celów niniejszego ustępu koszty związane z ustaleniem miejsca pobytu dłużnika nie są uznawane za koszty o charakterze nadzwyczajnym.

3.  Wezwany organ centralny nie może domagać się zwrotu kosztów za usługi, o których mowa w ust. 2, bez uprzedniej zgody wnioskodawcy na świadczenie tych usług i taki ich koszt.

Wniosek na mocy niniejszego rozdziału jest składany za pośrednictwem organu centralnego państwa członkowskiego, w którym wnioskodawca ma miejsce pobytu, do organu centralnego wezwanego państwa członkowskiego.

1.  Wierzyciel ubiegający się o odzyskanie należności z tytułu zobowiązań alimentacyjnych na mocy niniejszego rozporządzenia, może wystąpić z wnioskiem o:

a) uznanie lub uznanie ze stwierdzeniem wykonalności orzeczenia;

b) wykonanie orzeczenia wydanego lub uznanego w wezwanym państwie członkowskim;

c) uzyskanie orzeczenia w wezwanym państwie członkowskim w przypadku braku jakiegokolwiek orzeczenia, w tym także, w razie potrzeby, ustalenie ojcostwa;

d) uzyskanie orzeczenia w wezwanym państwie członkowskim jeżeli nie istnieje możliwość uznania ani stwierdzenia wykonalności orzeczenia wydanego w państwie innym niż to państwo członkowskie;

e) zmianę orzeczenia wydanego w wezwanym państwie członkowskim;

f) zmianę orzeczenia wydanego w państwie innym niż wezwane państwo członkowskie.

2.  Dłużnik alimentacyjny, w stosunku do którego wydano orzeczenie w sprawie zobowiązań alimentacyjnych, może wystąpić z wnioskiem o:

a) uznanie orzeczenia, które zawiesza lub ogranicza wykonanie poprzedniego orzeczenia w wezwanym państwie członkowskim;

b) zmianę orzeczenia wydanego w wezwanym państwie członkowskim;

c) zmianę orzeczenia wydanego w państwie innym niż wezwane państwo członkowskie.

3.  W odniesieniu do wniosków na mocy niniejszego artykułu pomoc prawna w zakresie pomocy przy wniesienia sprawy i reprezentowania strony przed sądem, o której mowa w art. 45 lit. b), jest przyznawana przez organ centralny wezwanego państwa członkowskiego.

4.  O ile niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej, wnioski, o których mowa w ust. 1 i 2, są rozpatrywane zgodnie z prawem wezwanego państwa członkowskiego i podlegają przepisom dotyczącym właściwości obowiązującym w tym państwie członkowskim.

1.  Wniosek na mocy art. 56 jest składany przy użyciu formularza, którego wzór znajduje się w załączniku VI lub w załączniku VII.

2.  Wszystkie wnioski na mocy art. 56 zawierają co najmniej:

a) wskazanie charakteru wniosku lub wniosków;

b) imię i nazwisko oraz dane kontaktowe, w tym adres, a także datę urodzenia wnioskodawcy;

c) imię i nazwisko, a jeżeli są znane — adres i datę urodzenia pozwanego;

d) imię i nazwisko oraz datę urodzenia każdej osoby, na rzecz której mają zostać przyznane świadczenia alimentacyjne;

e) podstawę, na której oparty jest wniosek;

f) w przypadku wniosku składanego przez wierzyciela — informacje dotyczące adresu, na jaki świadczenia alimentacyjne powinny być przekazywane lub przesyłane drogą elektroniczną;

g) imię i nazwisko oraz dane kontaktowe osoby reprezentującej organ centralny wzywającego państwa członkowskiego lub nazwę i dane kontaktowe wydziału tego organu, odpowiedzialnych za rozpatrzenie danego wniosku.

3.  Na użytek ust. 2 lit. b) adres zamieszkania wnioskodawcy można zastąpić innym adresem w przypadku przemocy w rodzinie, jeśli prawo krajowe wezwanego państwa członkowskiego nie wymaga przedstawienia adresu zamieszkania wnioskodawcy do celów postępowania.

4.  W odpowiednich przypadkach i o ile informacje te są znane, wniosek zawiera ponadto:

a) informacje o sytuacji finansowej wierzyciela;

b) informacje o sytuacji finansowej dłużnika, w tym nazwę i adres pracodawcy dłużnika, oraz informacje o składzie i położeniu majątku dłużnika;

c) wszelkie inne informacje, które mogą pomóc w ustaleniu miejsca pobytu pozwanego.

5.  Do wniosku załącza się wszelkie niezbędne informacje lub dokumenty potwierdzające, w tym, w odpowiednim przypadku, dokumenty dotyczące uprawnienia wnioskodawcy do uzyskania pomocy prawnej. Do wniosków przewidzianych w art. 56 ust. 1 lit. a) i b) oraz ust. 2 lit. a) załącza się w odpowiednim przypadku wyłącznie dokumenty wymienione w art. 20, 28 lub 48 bądź art. 25 Konwencji haskiej z 2007 roku.

1.  Organ centralny wzywającego państwa członkowskiego udziela wnioskodawcy pomocy w zapewnieniu, by do wniosku zostały załączone wszelkie informacje i dokumenty, które według tego organu są konieczne, by wniosek został rozpatrzony.

2.  Gdy organ centralny wzywającego państwa członkowskiego uzna, że wniosek ten spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia, przekazuje wniosek centralnemu organowi wezwanego państwa członkowskiego.

3.  Wezwany organ centralny w terminie 30 dni od daty otrzymania wniosku potwierdza jego wpływ przy użyciu formularza, którego wzór znajduje się w załączniku VIII, informuje organ centralny wzywającego państwa członkowskiego, jakie wstępne działania zostały lub zostaną podjęte w celu rozpatrzenia wniosku, oraz może zwrócić się o przekazanie dalszych niezbędnych dokumentów i informacji. W tym samym terminie 30 dni wezwany organ centralny informuje wzywający organ centralny, o imieniu i nazwisku oraz danych kontaktowych osoby lub nazwie i danych kontaktowych wydziału, odpowiedzialnych za udzielenie odpowiedzi na zapytania dotyczące postępu w zakresie rozpatrywania danego wniosku.

4.  W terminie 60 dni od daty potwierdzenia wpływu wniosku wezwany organ centralny informuje wzywający organ centralny o stanie zaawansowania procesu rozpatrywania wniosku.

5.  Wzywający i wezwany organ centralny, przekazują sobie informacje na temat:

a) tożsamości osoby lub wydziału odpowiedzialnych za daną sprawę;

b) postępu w zakresie rozpatrywania danej sprawy

i odpowiednio szybko udzielają odpowiedzi na zapytania.

6.  Organy centralne rozpatrują sprawę tak szybko, jak na to zezwala konieczność odpowiedniego rozważenia danej kwestii.

7.  Organy centralne wykorzystują najszybsze i najskuteczniejsze dostępne im sposoby komunikowania się.

8.  Wezwany organ centralny może odmówić rozpatrzenia wniosku wyłącznie, gdy w sposób oczywisty nie zostały spełnione wymogi niniejszego rozporządzenia. W takim przypadku wezwany organ centralny niezwłocznie informuje wzywający organ centralny o przyczynach tej odmowy przy użyciu formularza, którego wzór znajduje się w załączniku IX.

9.  Wezwany organ centralny nie może odrzucić wniosku wyłącznie ze względu na to, że wymagane są dodatkowe dokumenty lub informacje. Jednak wezwany organ centralny może się zwrócić do wzywającego organu centralnego o przekazanie tych dodatkowych dokumentów lub informacji. Jeżeli wzywający organ centralny nie przekaże tych dokumentów lub informacji w terminie 90 dni lub dłuższym, określonym przez wezwany organ centralny ten ostatni organ może podjąć decyzję o zaprzestaniu rozpatrywania wniosku. W takim przypadku informuje on wzywający organ centralny przy użyciu formularza, którego wzór znajduje się w załączniku IX.

1.  Formularz wniosku jest wypełniany w języku urzędowym wezwanego państwa członkowskiego lub jeżeli w tym państwie członkowskim obowiązuje kilka języków urzędowych — w języku urzędowym lub jednym z języków urzędowych miejsca, w którym ma siedzibę dany organ centralny, lub w jednym z języków urzędowych instytucji Unii Europejskiej wskazanym jako akceptowany przez to państwo członkowskie, chyba że organ centralny tego państwa odstąpi od tego warunku.

2.  Dokumenty towarzyszące formularzowi wniosku nie są tłumaczone na język określony zgodnie z ust. 1, chyba że tłumaczenie takie jest konieczne do celów świadczenia pomocy, o którą wystąpiono, z zastrzeżeniem art. 20, 28, 40 i 66.

3.  Wszelka inna komunikacja pomiędzy organami centralnymi odbywa się w języku ustalonym zgodnie z ust. 1, chyba że organy centralne ustalą inaczej.

1.  W celu ułatwienia stosowania niniejszego rozporządzenia, organy centralne zbierają się regularnie na posiedzeniach.

2.  Posiedzenia te zwołuje się zgodnie z decyzją 2001/470/WE ustanawiającą Europejską Sieć Sądową w sprawach cywilnych i handlowych.

1.  W warunkach przewidzianych w niniejszym rozdziale i w drodze wyjątku od art. 51 ust. 4 wezwany organ centralny wykorzystuje wszystkie właściwe i uzasadnione środki, by uzyskać informacje, o których mowa w ust. 2, konieczne do ułatwienia uzyskania, zmiany, uznania i stwierdzenia wykonalności lub wykonania orzeczenia w danej sprawie.

Organy publiczne lub organy administracyjne, które w ramach swoich zwykłych obowiązków przechowują w wezwanym państwie członkowskim informacje, o których mowa w ust. 2, i są odpowiedzialne za ich przetwarzanie w rozumieniu przepisów dyrektywy 95/46/WE, przekazują je z zastrzeżeniem ograniczeń uzasadnionych względami bezpieczeństwa narodowego lub porządku publicznego, wezwanemu organowi centralnemu na jego wniosek, gdy organ ten nie posiada bezpośredniego dostępu do tych informacji.

Państwa członkowskie mogą wyznaczyć organy publiczne lub organy administracyjne, które mają przekazywać wezwanemu organowi centralnemu informacje, o których mowa w ust. 2. Gdy państwo członkowskie dokonuje takiego wyznaczenia, zapewnia, by wybór takich organów publicznych i organów administracyjnych umożliwił jej organowi centralnemu — zgodnie z niniejszym artykułem — dostęp do informacji będących przedmiotem wniosku.

Wszystkie inne osoby prawne, które przechowują w wezwanym państwie członkowskim informacje, o których mowa w ust. 2, i są odpowiedzialne za ich przetwarzanie rozumieniu dyrektywy 95/46/WE, przekazują je wezwanemu organowi centralnemu, na jego wniosek jeśli organ ten jest do tego upoważniony na mocy prawa wezwanego państwa członkowskiego.

W razie potrzeby wezwany organ centralny przekazuje uzyskane w ten sposób informacje wzywającemu organowi centralnemu.

2.  Informacje, o których mowa w niniejszym artykule, obejmują informacje przechowywane przez organy publiczne, organy administracyjne lub osoby, o których mowa w ust. 1. Zakres przekazywanych informacji musi być wystarczający, odpowiedni oraz nie może być nadmierny i dotyczy:

a) adresu dłużnika lub wierzyciela;

b) dochodów dłużnika;

c) nazwy pracodawcy dłużnika lub rachunku albo rachunków bankowych dłużnika;

d) majątku dłużnika.

Do celów wydania orzeczenia lub jego zmiany wezwany organ centralny może wystąpić o informacje, o których mowa w lit. a).

Do celów uznania, stwierdzenia wykonalności lub wykonania orzeczenia, wezwany organ centralny może wystąpić o wszystkie informacje, o których mowa w akapicie pierwszym. Jednak o informacje wymienione w lit. d) występuje się wyłącznie, jeżeli informacje wymienione w lit. b) i lit. c) nie są wystarczające, by możliwe było wykonanie orzeczenia.

1.  Organy centralne przekazują w danym państwie członkowskim informacje, o których mowa w art. 61 ust. 2, w zależności od przypadku — właściwym sądom, właściwym organom odpowiedzialnym za doręczanie dokumentów i właściwym organom egzekucyjnym.

2.  Wszelkie organy lub sądy, którym przekazano informacje na mocy art. 61, nie mogą ich wykorzystywać do celów innych niż ułatwienie odzyskiwania należności z tytułu zobowiązań alimentacyjnych.

Z wyjątkiem informacji dotyczących samego faktu istnienia adresu, dochodów lub majątku w wezwanym państwie członkowskim, informacje, o których mowa w art. 61 ust. 2, nie mogą zostać przekazane osobie, która wystąpiła do wzywającego organu centralnego, z zastrzeżeniem zasad postępowania sądowego.

3.  Żadne organy przetwarzające informacje przekazane im na mocy art. 61 nie mogą przechowywać tych informacji dłużej niż przez okres konieczny do realizacji celów, dla których je przekazano.

4.  Wszystkie organy przetwarzające informacje przekazane im na mocy art. 61 zapewniają poufność takich informacji zgodnie z swoim prawem krajowym.

1.  Powiadamianie osoby, której dane dotyczą, o przekazaniu całości lub części informacji zebranych na jej temat następuje zgodnie z prawem krajowym wezwanego państwa członkowskiego.

2.  Jeśli takie powiadomienie może przeszkodzić w skutecznym odzyskaniu należności z tytułu zobowiązań alimentacyjnych, może ono zostać wstrzymane na okres nie dłuższy niż 90 dni od dnia udostępnienia informacji wezwanemu organowi centralnemu.

1.  Do celów występowania z wnioskiem o uznanie i stwierdzenie wykonalności orzeczeń lub o wykonanie orzeczeń termin „wierzyciel” obejmuje instytucję publiczną działającą w imieniu osoby fizycznej, której należne są świadczenia alimentacyjne, lub instytucję, której przysługuje zwrot należności z tytułu świadczeń wypłaconych zamiast świadczeń alimentacyjnych.

2.  Uprawnienie instytucji publicznej do działania w imieniu osoby fizycznej, której należne są świadczenia alimentacyjne, lub do wystąpienia o zwrot należności z tytułu świadczeń wypłaconych wierzycielowi zamiast świadczeń alimentacyjnych, określa prawo, któremu podlega działanie tej instytucji.

3.  Instytucja publiczna może wystąpić o uznanie i stwierdzenie wykonalności lub domagać się wykonania:

a) orzeczenia dotyczącego dłużnika, które wydano na wniosek instytucji publicznej występującej o wypłacenie należności z tytułu świadczeń przyznanych zamiast świadczeń alimentacyjnych;

b) orzeczenia dotyczącego wierzyciela i dłużnika w zakresie, w jakim dotyczy ono świadczeń przyznanych wierzycielowi zamiast świadczeń alimentacyjnych.

4.  Instytucja publiczna występująca o uznanie i stwierdzenie wykonalności lub domagająca się wykonania orzeczenia dostarcza na wniosek dokumenty konieczne do ustalenia uprawnienia przysługującego jej na mocy ust. 2 oraz dokumenty konieczne do stwierdzenia, że świadczenia zostały wypłacone na rzecz wierzyciela.

W kontekście niniejszego rozporządzenia nie jest wymagana legalizacja ani inne podobne formalności.

Z zastrzeżeniem art. 20, 28 i 40 sąd rozpatrujący sprawę może zażądać od stron tłumaczenia dokumentów towarzyszących, które nie zostały sporządzone w języku postępowania, jeśli uzna, że tłumaczenie jest konieczne do wydania orzeczenia lub do zapewnienia prawa do obrony.

Z zastrzeżeniem art. 54 właściwy organ wezwanego państwa członkowskiego może dochodzić zwrotu kosztów od strony przegrywającej korzystającej z bezpłatnej pomocy prawnej na mocy art. 46, na zasadzie wyjątku i o ile sytuacja finansowa strony przegrywającej na to pozwala.

1.  Z zastrzeżeniem art. 75 ust. 2 niniejsze rozporządzenie zmienia rozporządzenie (WE) nr 44/2001, zastępując przepisy tego rozporządzenia stosowane w zakresie zobowiązań alimentacyjnych.

2.  Niniejsze rozporządzenie zastępuje w zakresie zobowiązań alimentacyjnych, rozporządzenie (WE) nr 805/2004, z wyłączeniem europejskich tytułów egzekucyjnych dotyczących zobowiązań alimentacyjnych wydanych w państwie członkowskim niebędącym stroną Protokołu haskiego z 2007 roku.

3.  W sprawach dotyczących zobowiązań alimentacyjnych niniejsze rozporządzenie nie narusza stosowania dyrektywy 2003/8/WE, z zastrzeżeniem rozdziału V.

4.  Niniejsze rozporządzenie nie narusza stosowania dyrektywy 95/46/WE.

1.  Niniejsze rozporządzenie nie uchybia stosowaniu konwencji i umów dwustronnych lub wielostronnych, których stroną, w chwili przyjęcia niniejszego rozporządzenia, jest jedno lub kilka państw członkowskich, a które dotyczą dziedzin regulowanych przepisami niniejszego rozporządzenia, z zastrzeżeniem zobowiązań państw członkowskich na mocy art. 307 Traktatu.

2.  Niezależnie od ust. 1 i nie naruszając ust. 3, niniejsze rozporządzenie ma pierwszeństwo w stosunkach między państwami członkowskimi przed konwencjami i umowami, które dotyczą dziedzin regulowanych jego przepisami i których stronami są państwa członkowskie.

3.  Niniejsze rozporządzenie nie wyłącza stosowania zawartej przez Szwecję, Danię, Finlandię, Islandię oraz Norwegię Konwencji z 23 marca 1962 roku dotyczącej odzyskiwania należności z tytułu zobowiązań alimentacyjnych przez państwa członkowskie, które są jej stronami, z uwzględnieniem faktu, że konwencja ta przewiduje w przypadku uznawania, wykonalności i wykonywania orzeczeń:

a) uproszczony i przyspieszony tryb postępowania w sprawie wykonywania orzeczeń dotyczących zobowiązań alimentacyjnych; oraz

b) korzystniejsze zasady dotyczące udzielania pomocy prawnej od przewidzianych w rozdziale V niniejszego rozporządzenia.

Stosowanie tej konwencji nie pozbawia jednak pozwanego ochrony na mocy art. 19 i 21 niniejszego rozporządzenia.

W ramach Europejskiej Sieci Sądowej w sprawach cywilnych i handlowych, utworzonej decyzją 2001/470/WE państwa członkowskie udostępniają ogółowi społeczeństwa następujące informacje:

a) opis przepisów i procedur krajowych dotyczących zobowiązań alimentacyjnych;

b) opis środków przyjętych w celu wypełnienia obowiązków określonych w art. 51;

c) opis, w jaki sposób zagwarantowany jest skuteczny dostęp do wymiaru sprawiedliwości, zgodnie z wymogami art. 44;

d) opis krajowych przepisów i postępowań egzekucyjnych, w tym informacje na temat wszelkich ograniczeń środków egzekucyjnych, w szczególności przepisów dotyczących ochrony dłużnika i okresów przedawnienia.

Państwa członkowskie stale aktualizują te informacje.

1.  Do dnia 18 września 2010 r. państwa członkowskie przekazują Komisji informacje dotyczące:

a) nazwy i danych kontaktowych sądów lub organów właściwych w zakresie rozpatrywania wniosków o stwierdzenie wykonalności orzeczeń zgodnie z art. 27 ust. 1 oraz w zakresie rozpatrywania środków zaskarżenia od decyzji wydanych w sprawie takich wniosków zgodnie z art. 32 ust. 2;

b) postępowań odwoławczych, o których mowa w art. 33;

c) postępowania w sprawie ponownego zbadania orzeczenia do celów art. 19, a także nazwę i dane kontaktowe właściwych sądów;

d) nazwy i danych kontaktowych swoich organów centralnych i, w odpowiednich przypadkach, zakresu ich zadań, zgodnie z art. 49 ust. 3;

e) nazwy i dane kontaktowe swoich instytucji publicznych lub innych instytucji i, w odpowiednich przypadkach, zakresu ich zadań, zgodnie z art. 51 ust. 3;

f) nazwy i danych kontaktowych organów właściwych w zakresie wykonania, do celów art. 21;

g) języków, na jakie można przetłumaczyć dokumenty, o których mowa w art. 20, 28 i 40;

h) języków, które organy centralne zaakceptowały do przekazywania informacji innym organom centralnym zgodnie z art. 59.

Państwa członkowskie przekazują Komisji informacje o wszelkich późniejszych zmianach tych danych.

2.  Komisja ogłasza informacje przekazane zgodnie z ust. 1 w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej z wyjątkiem adresów i innych danych kontaktowych sądów i organów, o których mowa w lit. a), c) i f).

3.  Komisja udostępnia do wiadomości publicznej w inny odpowiedni sposób informacje przekazane jej zgodnie z ust. 1, w szczególności przy wykorzystaniu Europejskiej Sieci Sądowej w sprawach cywilnych i handlowych utworzonej decyzją 2001/470/WE.

Wszelkie zmiany formularzy przewidzianych w niniejszym rozporządzeniu są przyjmowane zgodnie z procedurą doradczą, o której mowa w art. 73 ust. 3.

1.  Komisja jest wspierana przez Komitet ustanowiony na mocy art. 70 rozporządzenia (WE) nr 2201/2003.

2.  W przypadku odesłania do niniejszego artykułu zastosowanie mają art. 4 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Okres ustanowiony w art. 4 ust. 3 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.

3.  W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE.

Przed upływem pięciu lat od daty rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia określonej w art. 76 akapit trzeci Komisja przedkłada Parlamentowi Europejskiemu, Radzie i Europejskiemu Komitetowi Ekonomiczno-Społecznemu sprawozdanie ze stosowania niniejszego rozporządzenia obejmujące ocenę doświadczeń praktycznych w zakresie współpracy między organami centralnymi, w szczególności dotyczących ich dostępu do informacji przechowywanych przez organy publiczne i administracyjne, oraz ocenę funkcjonowania postępowania w sprawie uznawania, stwierdzania wykonalności i wykonywania stosowanych w przypadku orzeczeń wydanych w państwie członkowskim niebędącym stroną Protokołu haskiego z 2007 roku. W razie potrzeby sprawozdaniu temu towarzyszą wnioski dotyczące dostosowania.

1.  Niniejsze rozporządzenie stosuje się wyłącznie do postępowań wszczętych, do ugód sądowych zatwierdzonych lub zawartych oraz do dokumentów urzędowych sporządzonych od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

2.  Sekcje 2 i 3 rozdziału IV mają zastosowanie do:

a) orzeczeń wydanych w państwach członkowskich przed datą rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, w przypadku których wniosek o uznanie i stwierdzenie wykonalności złożony jest od tej daty;

b) orzeczeń wydanych od daty rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia w ramach postępowań wszczętych przed tą datą,

jeśli do celów uznania i wykonania orzeczenia te są objęte zakresem stosowania rozporządzenia (WE) nr 44/2001.

Rozporządzenie (WE) nr 44/2001 stosuje się do postępowań w sprawie uznania i do postępowań egzekucyjnych toczących się w momencie rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

Pierwszy i drugi akapit stosuje się odpowiednio do ugód sądowych zatwierdzonych lub zawartych i dokumentów urzędowych sporządzonych w państwach członkowskich.

3.  Rozdział VII dotyczący współpracy między organami centralnymi ma zastosowanie do wniosków otrzymanych przez organ centralny od dnia rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia.

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 2 ust. 2, art. 47 ust. 3, art. 71, 72 i 73 stosuje się od dnia 18 września 2010 r.

Niniejsze rozporządzenie stosuje się, z wyjątkiem przepisów, o których mowa w akapicie drugim, od dnia 18 czerwca 2011 r., pod warunkiem że w tym dniu będzie obowiązywał we Wspólnocie Protokół haski z 2007 roku. W odmiennym przypadku, niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia rozpoczęcia stosowania Protokołu we Wspólnocie.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane w państwach członkowskich zgodnie z Traktatem ustanawiającym Wspólnotę Europejską.