Art. 4. Wybór sądu

1.  Strony mogą umówić się, że następujący sąd lub sądy państwa członkowskiego mają jurysdykcję do rozstrzygania sporów już wynikłych lub mogących wyniknąć między nimi w sprawach dotyczących zobowiązań alimentacyjnych:

a) sąd lub sądy państwa członkowskiego, w którym jedna ze stron ma zwykłe miejsce pobytu;

b) sąd lub sądy państwa członkowskiego, którego obywatelem jest jedna ze stron;

c) w przypadkach zobowiązań alimentacyjnych między małżonkami lub byłymi z małżonkami:

(i) sąd, który ma jurysdykcję do rozstrzygania ich sporów w sprawach małżeńskich; lub

(ii) sąd lub sądy państwa członkowskiego, które było ostatnim wspólnym zwykłym miejscem pobytu małżonków przez okres co najmniej jednego roku.

Warunki określone w lit. a), b) lub c) muszą być spełnione w momencie zawierania umowy dotyczącej wyboru sądu lub w momencie wytoczenia powództwa.

O ile strony nie postanowią inaczej, jurysdykcja nadana na mocy umowy jest wyłączna.

2.  Umowa w sprawie wyboru sądu zawierana jest na piśmie. Każde przekazanie informacji za pomocą środków elektronicznych umożliwiające trwały zapis takiej umowy uznaje się za równoważne formie pisemnej.

3.  Niniejszego artykułu nie stosuje się w przypadku sporu dotyczącego zobowiązań alimentacyjnych wobec dzieci poniżej 18 roku życia.

4.  Jeśli strony uzgodnią przyznanie wyłącznej jurysdykcji sądowi lub sądom państwa, które jest stroną Konwencji o jurysdykcji i uznawaniu oraz wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych ( 1 ), podpisanej 30 października 2007 r. w Lugano (dalej zwanej „Konwencją z Lugano”), gdy państwo to nie jest państwem członkowskim, konwencja ta ma zastosowanie z wyjątkiem sporów, o których mowa w ust. 3.