Zakres stosowania i motywy (art. 1 rozp. Nr 4/2009)
ROZPORZĄDZENIE Nr 4/2009 z dnia 18 grudnia 2008 r. w sprawie jurysdykcji, prawa właściwego, uznawania i wykonywania orzeczeń oraz współpracy w zakresie zobowiązań alimentacyjnych
Żeby zobaczyć pełną treść należy się zalogować i wykupić dostęp.
Zgodnie z art. 1 ust. 2 e Rozporządzenia nr 1215/2012 nie znajduje ono zastosowania do obowiązków alimentacyjnych wynikających ze stosunku rodzinnego pokrewieństwa, małżeństwa lub powinowactwa. Do takiej kategorii spraw stosuje się Rozporządzenie nr 4/2009 (art. 1 ust. 1 Rozporządzenia w zw. z art. 1 ust. 2 pkt e Rozporządzenia nr 1215/2012). Sądami, które mają jurysdykcję do rozpoznawania spraw dotyczących zobowiązań alimentacyjnych w państwach członkowskich są natomiast między innymi sądy zwykłego miejsca pobytu wierzyciela (art. 3 pkt b Rozporządzenia nr 1215/2012).
Postanowienie SN z dnia 9 lipca 2024 r., II CSKP 548/24
Standard: 85061 (pełna treść orzeczenia)
Przepisy jurysdykcyjne przewidziane w rozporządzeniu nr 4/2009 mają na celu nie tylko zapewnienie bliskości między wierzycielem alimentacyjnym, uznawanym za stronę słabszą, a właściwym sądem, ale również zapewnienie prawidłowego sprawowania wymiaru sprawiedliwości zarówno z punktu widzenia optymalizacji organizacji sądownictwa, jak i z punktu widzenia interesu stron – czy to interesu powoda, czy pozwanego – polegającego w szczególności na posiadaniu ułatwionego dostępu do wymiaru sprawiedliwości, a także na zapewnionej przewidywalności przepisów jurysdykcyjnych [zob. podobnie wyrok z dnia 4 czerwca 2020 r., FX (Sprzeciw wobec egzekucji zobowiązań alimentacyjnych), C‑41/19].
Jak wynika z motywu 8 rozporządzenia nr 4/2009, rozporządzenie to pozostaje w ścisłym związku z postanowieniami Protokołu haskiego o prawie właściwym dla zobowiązań alimentacyjnych [wyrok z dnia 5 września 2019 r., R (Jurysdykcja w sprawach z zakresu odpowiedzialności rodzicielskiej i zobowiązań alimentacyjnych), C‑468/1]. Otóż zgodnie z art. 3 tego protokołu to zasadniczo prawo miejsca zwykłego pobytu wierzyciela alimentacyjnego reguluje zobowiązania alimentacyjne, więc pobyt taki musi odznaczać się wystarczającym stopniem stałości, co wyklucza obecność tymczasową lub okazjonalną [zob. podobnie wyrok z dnia 12 maja 2022 r., W.J. (Zmiana miejsca zwykłego pobytu wierzyciela alimentacyjnego), C‑644/20).
Wyrok TSUE z dnia 1 sierpnia 2022 r., C-501/20
Standard: 80868 (pełna treść orzeczenia)
Standard: 80862